Ο Πίπης έφυγε!!!

Καλημέρα σας.

Σήμερα δεν θα σας γράψει ο Πίπης. Ο Πίπης έφυγε μακρινό ταξίδι στον Σείριο, τον Αλντεμπαράν και τον αστεροειδή Β 612 - για τον οποίο δεν ξέρω γιατί, αλλά έχει αποφασίσει να αράξει για πολυυυυυυύ καιρό - και άφησε εμένα στο πόδι του να σας στείλω τα χαιρετίσματα του. Τα οποία φυσικά δεν μπορεί να είναι παρά με ένα τραγούδι.



Τώρα μεταξύ μας δεν το κόβω και τόσο για μακρινό ταξίδι, όσο για μαύρη πέτρα, εισιτήριο χωρίς επιστροφή κλπ κλπ. Τα δε "Τετράδια του Πίπη" δεν χρειάζονται πλέον (αφού ο Πίπης έφυγε), άρα λογικά αποφάσισε να κλείσουν και να μπουν στην βιβλιοθήκη.

Τέλος πάντων ας του ευχηθούμε καλό ταξίδι και να προσέχει...

Δημήτρης

Φυλακές και ψυχολογικά δεκανίκια

Έχετε σκεφτεί τι είναι η "φυλακή"; Ή για να μιλήσουμε πιο σωστά τι είναι η "φυλάκιση;

Τίποτε άλλο παρά ο περιορισμός της ελευθερίας μας.

Υπό το πρίσμα αυτό κάθε περιορισμός είναι ένα είδος φυλακής.

Και το χειρότερο είδος φυλακής είναι αυτό στο οποίο βάζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας (και συχνά πετάμε και το κλειδί).

Υπάρχουν "περιορισμοί" τους οποίους μπορούμε να θέσουμε συνειδητά. Και κατά συνέπεια, συνειδητά πάλι να ανακαλέσουμε. Συνειδητά για παράδειγμα ένας αθλητής που προετοιμάζεται για έναν αγώνα βάζει περιορισμούς στη διατροφή του, στην διαχείρηση του χρόνου του, στη "χρήση" του σώματος του. Αλλά (θεωρητικά πάντα...) είναι σε θέση όποτε θέλει να κάνει ό,τι θελήσει (καταβάλοντας φυσικά και το αντίστοιχο τίμημα).

Υπό το πρίσμα αυτό κάθε τι το οποίο γίνεται ψυχαναγκαστικά είναι περιορισμός της ελευθερίας μας - και μάλιστα μη ελεγχόμενος - άρα μια ωραιότατη φυλακή. Το κάπνισμα, για παράδειγμα (όταν πάψει να είναι ελεγχόμενη απόλαυση) είναι φυλακή...

Τέρμα λοιπόν τα γενικά, περνάω στις προσωπικές εκμυστηρεύσεις. Το τσιγάρο αποτέλεσε για μένα επί πολλά, πάρα πολλά χρόνια στοιχείο απόλαυσης και μόνο. Κάπνιζα όταν ήθελα, όσο ήθελα. Συχνά έκανα βδομάδες να το πιάσω στα χέρια μου και συχνά κάπνιζα μόνο αν κάποιος από την παρέα ήταν καπνιστής και μπορούσα να τον τρακάρω με άνεση. Πακετάκι μόνο αν η παρέα ήταν άγνωστη και ντρεπόμουν να ζητήσω ένα "από όλων". Υπό το πρίσμα αυτό, κανένας καταναγκασμός.... άρα και καμιά φυλακή.

Τον τελευταίο όμως καιρό τα πράγματα άλλαξαν. Το τσιγάρο έπαψε να είναι απόλαυση (την οποία μάλιστα και απέφευγα...), έγινε ψυχαναγκασμός, υποχρεωτική κίνηση, ψυχολογικό δεκανίκι.

Αλλά μέχρι εδώ. Όπως ένας τραυματίας ή πρέπει να πετάξει τις πατερίτσες και να δοκιμάσει να περπατήσει μόνος του, όσο δύσκολο κι αν είναι ή θα μείνει ανάπηρος για πάντα έτσι ήρθε και η ώρα να το κάνω στην άκρη το πακετάκι...

Κεφάλαιο νικοτίνη τέρμα λοιπόν. Υπόσχεση...

Αλλά τα τραγούδια είναι πάντα τραγούδια...

Πίπης

Ξανά στα ίδια...

Δυστυχώς πίσω... Στα ίδια... Μόνο θετικό οι άνεμοι του Αιγαίου, τα τραγούδια της Ανατολής...

Άγριες εποχές αλλά καλώς κακώς, οι πόρτες που ανοίγουν δεν κλείνουν ποτέ...

Αφιερωμένο (μέχρι να αξιωθώ να γράψω κάτι σοβαρό) στην σκόνη που παρασέρνει ο άνεμος:



Πίπης

Μάνος Χατζηδάκης ΙΙ

Ξεκίνησα σήμερα με την πρόθεση να ανεβάσω μερικά τραγουδάκια του μεγάλου δημιουργού, αλλά πολύ γρήγορα τα παράτησα. Μέσα από ένα τεράστιο όγκο δουλειάς, με το ένα τραγούδι το ίδιο αριστούργημα με το άλλο ποιό να διαλέξω και ποιο να αφήσω;

Οπότε σας παραδίδω μια playling list και καθάρισα...

Πίπης

Μάνος Xατζηδάκις: ένας μεγάλος δημιουργός...

Σαν σήμερα πριν από δεκαπέντε χρόνια, 15 Ιουνίου του 1994 έσβησε ο Μάνος Χατζηδάκις...

Κανονικά τώρα θα έπρεπε να αναρτήσω μερικά τραγουδάκια, αλλά η σύνδεση μου είναι ολίγον τι προβληματική απόψε, οπότε χρωστάω...

Πίπης

"O Θεός να σας έχει καλά, κύριοι"

Με αφορμή μια αναζήτηση στο google για άσχετο θέμα, έπεσα πάνω σε μια από τις πιο παράξενες, αλλά ταυτόχρονα και γοητευτικές στιγμές στην σύγχρονη ιστορία.

Είναι 24η Δεκεμβρίου του 1914. Παραμονή Χριστουγέννων. Στα σύνορα μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας εκατομμύρια ευρωπαίοι αλληλοσκοτώνονται. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος μαίνεται και ήδη τετρακόσιες χιλιάδες στρατιώτες έχουν χαθεί...

Το πρωινό όμως εκείνο είναι κάπως παράξενο.

Τα κανόνια έχουν ησυχάσει για λίγο, τα χημικά αέρια δεν εκτοξεύονται από τα χαρακώματα, ακόμη κι ένας βορειοευρωπαικός ήλιος τολμά να ξεμυτίσει. Τα γεγονότα από δω και κάτω μπορεί να μην ανταποκρίνονται εντελώς στην πραγματικότητα, αλλά κάπως έτσι θα έγιναν...

Την αρχή φαίνεται να κάνει ένας γερμανός, ο οπλίτης που αρχίζει να ψάλει την Άγια Νύχτα. Οι βρετανοί από την άλλη τον συγχαίρουν, απαντού, ο γερμανός σηκώνεται άοπλος, διασχίζει τη νεκρή ζώνη και πάει προς τα χαρακώματα της Αντάντ. Οι βρετανοί δεν απαντούν και συναντούν τον γερμανό.

Αυτό ήταν...

Ευχές και δώρα ανταλάσσονται, ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι κανονίζεται, όλοι αυτοί που μερικά λεπτά πριν σκότωναν ο ένας τον άλλο αγκαλιασμένοι εύχονται από καρδιάς τα καλύτερα...

Βρετανοί και Γάλλοι πολυβολητές ποζάρουν μαζί στην πιο παράξενη ανακωχή...

Η πιο παράξενη ανακωχή στην ιστορία των Πολέμων έχει ξεκινήσει. Εξαπλώνεται σαν φωτιά από πάνω έως κάτω στο μέτωπο και σε μήκος 800 χιλιομέτρων τα όπλα σιγούν. Ένα εκατομμύριο στρατιώτες συμμετέχουν... Τα επιτελεία φυσικά τρελαίνονται...

Δύο μέρες μετά τα πάντα επανέρχονται... Πάλι αίμα, πάλι μίσος, πάλι τα ίδια...

Η πραγματική αυτή ιστορία ενέπνευσε τον Christian Carion στο γύρισμα μιας πολύ όμορφης ταινίας, της Joyeux Noel (δείτε το trailer, o παππάς που ορύεται για το "διαβολικό" είναι ΟΛΑ τα λεφτά) σκηνές από την οποία θα βρείτε στο βίντεο παρακάτω:

Περισσότερα, αν και κάπως "γλυκερά" θα βρείτε εδώ. Φυσικά μια αναζήτηση στο google θα δώσει πάρα πολλά αποτελέσματα, δυστυχώς στα αγγλικά. Παραθέτω ενδεικτικά την αγγλική wikipedia.

Πραγματικά απίστευτες σταγόνες ιστορίας... Και απόλυτα διδακτικές...

Πίπης

To κοράκι: Edgar Allan Poe και Omnia

Κομματάρα...

To κοράκι (The Raven)

Edgar Allan Poe / Omnia

Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of someone gently rapping, tapping at my chamber door.
"'Tis some visitor," I muttered, "tapping at my chamber door-
Only this, and nothing more."

Ah, distinctly I remember it was in a bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow;- vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow- sorrow for the lost Lenore-
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore-
Nameless here for evermore.

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me- filled me with fantastic terrors never felt before;
Presently to still the beating of my heart, I stood repeating,
"'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door-
Some late visitor entreating entrance at my chamber door;-
Merely this, and nothing more."

Out into the darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortals ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, "Lenore!"
This I whispered, and an echo murmured back the word, "Lenore!"-
Merely this, and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
"Surely," said I, "surely that is someone at my window lattice:
Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore-
Let my heart be still a moment and this mystery explore,
'Tis the wind and nothing more."

Open wide I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore;
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door-
Perched upon a bust of Eris just above my chamber door-
Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore.
"Though thy crest be shorn and shaven, thou," I said, "art sure no craven,
Ghastly grim and ancient raven wandering from the Nightly shore-
Tell me what thy lordly name is on this Night's Plutonian shore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."


And the Raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing further then he uttered- not a feather then he fluttered-
Till I scarcely more than muttered, "other friends have gone before-
On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before."
said the Raven, "Nevermore."

Then methought the air grew denser, perfumed by an unseen censer
Swung by Seraphim whose footfalls tinkled on the tufted floor.
Once more on the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore-
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt and ominous bird of yore
Meant in croaking "Nevermore."


"Prophet!" said I, "thing of evil!- prophet still, if bird or devil!-
Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert isle enchanted-
On this home by horror haunted- tell me truly, I implore-
Is there- is there balm in Gilead?- tell me- tell me, I implore!"
Quoth the Raven, "Nevermore."

"Prophet!" said I, "thing of evil- prophet still, if bird or devil!
By that Heaven stretched above us- by that God we both adore-
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore-
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore."
Quoth the Raven, "Nevermore."

"Be that word our sign in parting, bird or fiend," I shrieked, upstarting-
"Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken!- quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!"
Quoth the Raven, "Nevermore."

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Eris just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamplight o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor

Shall be lifted- nevermore!

Paul Gustave Dore, Raven

Κάποια φορά, μεσάνυχτα,

ενώ εμελετούσα κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο μιας επιστήμης άγνωστης,

άκουσα ένα κρότο σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.

"Κανένας ξένος", σκέφτηκα "οπού χτυπά τη πόρτα, τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ' άλλο".

Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν. Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο, για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει για πάντα ούτε όνομα.

Και τ' αλαφρό μουρμουρητό που κάναν οι κουρτίνες με άγγιζε, με γέμιζε με τρόμους φανταχτούς, και για να πάψει τ' άγριο το χτύπημα η καρδιά μου σηκώθηκα φωνάζοντας: "Θα είναι κάποιος ξένος όπου ζητά να κοιμηθεί έδω στη κάμαρά μου αυτό θα είναι μοναχά και περισσότερο όχι".

Τώρα μου φάνηκε η ψυχή πιο δυνατή για τούτο, "Κύριε" είπα, "ή Κυρά, ζητώ να συγχωρείστε, γιατί εγώ ενύσταζα κι ο κρότος ήταν λίγος, ήσυχος, που δεν άκουσα εάν χτυπά η πόρτα" κι άνοιξα στους αγέρηδες ορθάνοιχτη τη πόρτα σκοτάδι ήταν γύρω μου και όχι τίποτ' άλλο.

Μες στο σκοτάδι στάθηκα ώρα πολλή μονάχος, γεμάτος τρόμους κι όνειρα που πρώτη φορά τότε η λυπημένη μου ψυχή στα βάθη της επήρε, μα η σιγή ήταν άσωστη και το σκοτάδι μαύρο κι "Ελεονόρα" μοναχά ακούγονταν η ηχώ από τη λέξη που 'βγαινε απ' τα ανοιχτά μου χείλη. Αυτό μονάχα ήτανε και όχι τίποτ' άλλο.

Γυρίζοντας στη κάμαρα με μια καρδιά όλο φλόγα, άκουσα πάλι να χτυπούν πιο δυνατά από πρώτα. "Σίγουρα κάποιος θα χτυπά από το παραθύρι, ας πάω να δω κι ας λύσω πια ετούτο το μυστήριο, ας ησυχάσει η μαύρη μου καρδιά και θα το λύσω, θα είναι οι αγέρηδες και όχι τίποτ' άλλο.

'Ανοιξα το παράθυρο κι ένα κοράκι μαύρο με σχήμα μεγαλόπρεπο στη κάμαρα μου μπήκε και χωρίς διόλου να σταθεί ή ν' αμφιβάλλει λίγο, επήγε και εκάθισε στη πέτρινη Παλλάδα απάνω από τη πόρτα μου, γιομάτο σοβαρότη. Κουνήθηκεν, εκάθισε και όχι τίποτ' άλλο.

Το εβενόχρωμο πουλί που σοβαρό καθόταν τη λυπημένη μου ψυχή έκανε να γελάσει. "Χωρίς λοφίο", ρώτησα, "κι αν είν' η κεφαλή σου δεν είσαι κάνας άνανδρος, αρχαϊκό κοράκι, που κατοικείς στις πένθιμες ακρογιαλιές της Νύχτας; Στ' όνομα της Πλουτωνικής της Νύχτας, τ' όνομά σου!" Και το κοράκι απάντησε: "Ποτέ από 'δω και πια".

Ξεπλάγηκα σαν άκουσα το άχαρο πουλί ν' ακούει τόσον εύκολα τα όσα το ρωτούσα αν κι η μικρή απάντηση που μου 'δωσε δεν ήταν καθόλου ικανοποιητική στα όσα του πρωτόπα, γιατί ποτέ δεν έτυχε να δεις μες στη ζωή σου ένα πουλί να κάθεται σε προτομή γλυμμένη απάνω από τη πόρτα σου να λέει: "Ποτέ πια".

Μα το Κοράκι από κει που ήταν καθισμένο δεν είπε άλλη λέξη πια σα να 'ταν η ψυχή του από τις λέξεις: "Ποτέ πια", γεμάτη από καιρό. Ακίνητο καθότανε, χωρίς ένα φτερό του να κινηθεί σαν άρχιζα να ψιθυρίζω αυτά: "Τόσοι μου φίλοι φύγανε ως και αυτές οι Ελπίδες κι όταν θε να 'ρθει το πρωΐ κι εσύ θε να μου φύγεις". Μα το πουλί απάντησε: "Ποτέ από δω και πια".

Ετρόμαξα στη γρήγορη απάντηση που μου 'πε πάντα εκεί ακίνητο στη προτομήν απάνω. "Σίγουρα" σκέφτηκα, "αυτό που λέει και ξαναλέει θα είναι ό,τι έμαθε από τον κύριό του που αμείλικτη η καταστροφή θα του κοψ' το τραγούδι που θα 'λεγεν ολημερίς και του 'καμε να λέει λυπητερά το "Ποτέ πια" για τη χαμένη ελπίδα".

Μα η θέα του ξωτικού πουλιού μ' έφερε γέλιο κι αρπάζοντας το κάθισμα εκάθισα μπροστά του και βυθισμένος σ' όνειρα προσπάθησα να έβρω τι λέει με τη φράση αυτή, το μαύρο το Κοράκι, το άχαρο, τ' απαίσιο, ο τρόμος των ανθρώπων, σαν έλεγε τις θλιβερές τις λέξεις: "Ποτέ Πια!".

Κι έτσι ακίνητος βαθιά σε μαύρες σκέψεις μπήκα χωρίς μια λέξη μοναχά να πω εις το Κοράκι που τα όλο φλόγα μάτια του μες στη καρδιά με καίγαν. Έτσι σκεφτόμουν έχοντας στο βελουδένιο μέρος του παλαιού καθίσματος γερμένο το κεφάλι, στο μέρος που το χάϊδευαν η λάμψη της καντήλας, εκεί όπου η αγάπη μου δε θ' ακουμπήσει πια!

Τότε ο αγέρας φάνηκε σα να 'ταν μυρωμένος από 'να θυμιατήριο αόρατο που αγγέλοι και Σεραφείμ το κούναγαν και τ' αλαφρά τους πόδια ακούγονταν στο μαλακό χαλί της κάμαράς μου. "Ναυαγισμένε" φώναξα, "αναβολή σου στέλνει με τους αγγέλους, ο Θεός και μαύρη λησμοσύνη για τη χαμένη αγάπη σου την όμορφη Λεονόρα. Πιες απ' το μαύρο το πιοτό της Λήθης και λησμόνα εκείνην όπου χάθηκε". Και το Κοράκι είπε: "Ποτέ από δω και πια!".

Είπα: "Προφήτη των κακών, είτε πουλί είτε δαίμων είτε του μαύρου πειρασμού αποσταλμένε συ είτε στης άγριας θύελλας το μάνιασμα χαμένε, αλλ' άφοβε, στον κόσμο αυτόπου κατοικεί ο Τρόμος, πες μου με ειλικρίνεια, υπάρχει δω στον κόσμο της λύπης κανά βάλσαμο που δίνει η Ιουδαία; Πες μου!", μα κείνο απάντησε: "Ποτέ από δω και πια!".

"Προφήτη", είπα, "δαίμονα, της Συφοράς πουλί, Προφήτης όμως πάντοτε, στον Ουρανό σ' ορκίζω, που απλώνεται από πάνω μας παρηγορήτρα αψίδα, εις του Θεού το όνομα που οι δυο μας τον λατρεύουν, πες μου αν στον Παράδεισο θε ν' αγκαλιάσω κείνη, εκείνη που οι άγγελοι τη λεν Ελεονόρα"; Και το κοράκι απάντησε: "Ποτέ από δω και πια!".

"Ας γίν' η μαύρη φράση σου το σύνθημα να φύγεις", εφώναξα αγριωπός πηδώντας κει μπροστά του. "Πήγαινε πάλι να χαθείς στην άγρια καταιγίδα ή γύρνα στις ακρογιαλιές της Πλουτωνείου Νύχτας ούτ' ένα μαύρο σου φτερό δε θέλω δω ν' αφήσεις ενθύμηση της φράσης σου της ψεύτικης και πλάνας βγάλ' απ' τη δόλια μου καρδιά το ράμφος που 'χεις μπήξει και σύρε τη φανταστική μορφή σου στα σκοτάδια!" Και το Κοράκι απάντησε: "Ποτέ από δω και πια!".

Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει, στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα και τ' αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι. Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια να βγει απ' τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς που φαίνεται στο πάτωμα. Ποτέ από δω και πια!

Μετάφραση: Κώστας Ουράνης

Guns 'N Roses και Terminator

Και μιας και καταφέραμε να δούμε την συνέχεια του terminator (the salvation) θυμηθήκαμε το παλιό εκείνο τραγουδάκι των Guns 'N Roses που έγραψαν για το Terminator 2...

Guns N' Roses στο You Could Be Mine λοιπόν...

Τ

I'm a cold heartbreaker

Fit ta burn and I'll rip your heart in two

An I'll leave you lyin' on the bed with your ass in the air

I'll be out the door before ya wake

It's nuthin' new ta you

'Cause I think *we've seen that movie too

'Cause you could be mine

But you're way out of line

With your bitch slap rappin'

And your cocaine tongue

You get nuthin' done

I said you could be mine

Now holidays come and then they go

It's nothin' new today

Collect another memory

When I come home late at night

Don't ask me where I've been

Just count your stars I'm home again

'Cause you could be mine

But you're way out of line

With your bitch slap rappin'

And your cocaine tongue

You get nuthin' done

I said you could be mine

You've gone sketchin' too many times

Why don't ya give it a rest

Why

Must you find

Another reason to cry

While you're breakin' down my back n'

I been rackin' out my brain

It don't matter how we make it

'Cause it always ends the same

You can push it for more mileage

But your flaps r' wearin' thin

And I could sleep on it 'til mornin'

But this nightmare never ends

Don't forget to call my lawyers

With ridiculous demands

An you can take the pity so far

But it's more than I can stand

'Cause this couchtrip's gettin' older

Tell me how long has it been

'Cause 5 years is forever

An you haven't grown up yet

You could be mine

But you're way out of line

With your bitch slap rappin'

And your cocaine tongue

You get nuthin' done

I said you could be mine

You should be

You could be mine

Πίπης

Χωροχρόνος

Αντιγράφω από εδώ:

Γιωργής: "Μαμά, μπαμπά, ξέρω πώς μπορούμε να ταξιδέψουμε στο μέλλον!"

[χτες προσπαθούσα να τους εξηγήσω την έννοια του χωροχρόνου μέσα από το "ταξίδι στο χρόνο"... μη βαράτε, εκείνα με ρωτήσανε....]

"Απλά θα περιμένουμε!"

Λιακάδα!

Βαριά φιλοσοφία, από μικρά στόματα... Που ενίοτε αποστομώνουν...

Πίπης

O Παλαμάς για τον Πλήθωνα

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΜΙΣΤΟΣ ΠΛΗΘΩΝ

Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες

να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου

τον συντριμμένο ναό των Ελλήνων!

Του Νόμου το άγαλμα σταίνεις Κορώνα του,

στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες

τους λογισμούς των Πλωτίνων.

Στους Χριστιανούς τους μισόζωους ανάμεσα

ξαναζωντάνεψες Όλυμπους άγνωρους,

έθνη καινούργιων αθάνατων άστρων,

μέσα σε σένα Λυκούργοι και Πλάτωνες απαντήθηκαν

το λόγο ξανάνιωσες των Ζωροάστρων.

Κωστής Παλαμάς (ο δωδεκάλογος του γύφτου)

Πλήθων Γεμιστός, ο δάσκαλος του Κωνσταντίνου ΙΑ

Πίσω από κάθε μεγάλο Ηγέτη κρύβεται ένας μεγάλος Δάσκαλος. Ίσως και πίσω από κάθε Άνθρωπο να κρύβεται ο Δάσκαλος του. Τι θα ήταν ας πούμε ο Αλέξανδρος εάν πίσω του δεν υπήρχε ο Αριστοτέλης;

Ο Πλήθων Γεμιστός υπήρξε ο δάσκαλος του Παλαιολόγου... Τη δική του επιρροή μπορούμε να διαβάσουμε σε όλη την στάση του Κωνσταντίνου. Διόλου τυχαία ο Πλήθων Γεμιστός θεωρείται από τα σημερινά βιβλία "ιστορίας" που διδάσκονται στα "ελληνικά σχολεία" δειλός που διέφυγε και δεν αγωνίστηκε για την πατρίδα... 

Τέλος πάντων ένα βιντεάκι και θα επανέλθω:

 

Αντιγράφω και από τη wiki

Ένθερμος υπερασπιστής της φυσικής και πολιτισμικής συνέχειας του Ελληνισμού («εσμέν Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί»), βαθύς γνώστης του Πλατωνισμού, συνέθεσε πολλούς ύμνους προς τους Έλληνες Θεούς, συγκρότησε τον φιλοσοφικο-λατρευτικό «Κύκλο» του Μυστρά, και συνέγραψε τα «Περί ων Αριστοτέλης προς Πλάτωνα διαφέρεται» και «Περί Νόμων». Επί του τελευταίου έργου άνοιξε σπουδαία συζήτηση με τον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος υποστήριξε αριστοτελικές απόψεις. Ο Πλήθων αντίθετα συνέρραψε πλατωνικές απόψεις μαζί με άλλες των Στωικών, του Ζωροάστρη και δικές του, καταλήγοντας σε μια πολιτική και κοινωνική αναδιοργάνωση, από την οποία θα προέκυπτε μια Πολιτεία βασισμένη σε μεταρρυθμισμένη εκδοχή του αρχαιοελληνικού πολυθεϊσμού, και στην οποία Πολιτεία οι άνθρωποι «κάλλιστα τε και άριστα βιώεν, και εις όσον οίον τε ευδαιμονέστατα».

Μετά το θάνατό του, οι δεσπότες της Πελοποννήσου παρέδωσαν το χειρόγραφο στο Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος, αφού το διάβασε, δεν το αντέκρουσε, όπως είχε αρχικά πει, αλλά το έκαψε δυστυχώς δημόσια, καθώς θεωρήθηκε «ειδωλολατρικό» και «σατανικό», που περιείχε υποτίθεται στις σελίδες του «τα σαπρά των Ελλήνων ληρήματα». Κάλεσε μάλιστα όσους κατέχουν αντίγραφα, να τα καταστρέψουν και αυτά. Παρά ταύτα, έχουν σωθεί και δημοσιευτεί αρκετά αποσπάσματα του έργου αυτού.

"Τα σαπρά των Ελλήνων ληρήματα"... Για να μην υπάρχουν πλέον ψευδαισθήσεις...

Πίπης

29 Μαίου 1453: η Πόλις εάλω!!!

Ενα βιντεάκι για την αποφράδα μέρα:

Πίπης

ΥΓ. Αδιαφορείστε για τον δημιουργό του video, επικεντρωθείτε σε αυτό...

Αφιέρωση στο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο

Όνειρα που χαϊδεύουν την σκέψη
και φωνάζουνε πάμε ψηλά
όνειρα που χαθήκανε σε ξένη τροχιά
χίλια πρέπει που δένουν τα χέρια
ένα θέλω που δίνει φτερά
ακροβάτης στο τσίρκο που άλλοι λένε καρδιά

Μικρές αφορμές
Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες
Σε λάθος εποχή γεννήθηκες
Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες

ένα αστέρι που μακριά τρεμοπαίζει
σύννεφα που το κρύβουν συχνά
ναυαγός, μα η λάμψη του χαρίζει στεριά

μια ματιά χωρισμένη στα δυο
μια καρδιά που χτυπάει διπλά
έφυγες μα δεν είπες αντίο ξανά

Μικρές αφορμές
Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες
Με λάθος ενοχή γεννήθηκες
Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες

Ίσως ακουστεί προκλητικό αλλά νομίζω πως πρόκειται για ταιριαστό τραγούδι με το θεματάκι τραγούδι. Αν ο στίχος που λέει "ακροβάτης στο τσίρκο που το λένε καρδιά" γίνει "ακροβάτης στο τσίρκο που το λένε Ιστορία" είναι σαν να έχει γραφτεί για το Παλαιολόγο...

Πίπης

Ο πιο Μεγάλος Έλληνας

Αφορμή για το post αυτό στάθηκε η διαδικασία που ένας όμιλος ΜΜΕ (του κυρίου Αλαφούζου, διάβαζε Καθημερινή, ΣΚΑΪ -τηλεοπτικός, ραδιοφωνικός και διαδικτυακός- μελωδία FM κλπ) διάλεξε για να ψηφιστεί ο μεγαλύτερος έλληνας. 

Προσωπικά πιστεύω πως η όλη διαδικασία ήταν γελοία από την αρχή ως το τέλος. Γελοίο το να συγκρίνεις τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο με τον Περικλή (για παράδειγμα). Τον Χριστόδουλο πενήντα χρόνια μετά δεν θα τον θυμάται κανείς, τον Περικλή θα τον θυμάται όλη η ανθρωπότητα και πενήντα και εκατό και πεντακόσια χρόνια μετά. Γελοίο το να συγκρίνεις τρεις γίγαντες της φιλοσοφίας όπως τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Να επιλέξεις τι; Ποια είναι η σημαντικότερη φιλοσοφική σχολή; Δηλαδή με δημοκρατικές διαδικασίες θα αυτοπροσδιορισθούμε ως Σωκρατικοί, Πλατωνικοί ή Αριστοτελικοί; Όταν η ανθρωπότητα δεν έχει, δεν πρόκειται και δεν μπορεί να καταλήξει στα ζητήματα που οι γίγαντες αυτοί του πνεύματος έθεσαν. Γιατί σημαντικότερος Έλληνας επιστήμονας ο Παπανικολάου και όχι ο Καραθεοδωρής; Γελοίο το ερώτημα και μόνο σε επίπεδο ακαδημαϊκό μπορεί να εξεταστεί.

Αφού λοιπόν ξεκαθάρισα την άποψη μου για την όλη διαδικασία ας πω την προσωπική μου άποψη για τον σημαντικότερο Έλληνα όλων των εποχών. Βάλτε λοιπόν υποβλητική μουσική και ετοιμαστείτε για τις προσωπικές μου προτάσεις.

Μέγιστος λοιπόν Έλληνας όλων των εποχών είναι ο Άγνωστος Στρατιώτης. Και ως Στρατιώτης νοείται ο οποιοσδήποτε πέθανε για την Ελλάδα ως έννοια σε οποιαδήποτε εποχή. Μέγιστος Έλληνας ο οπλίτης που πέθανε στην πεδιάδα του Μαραθώνα, Μέγιστος Ελληνας αυτός που έσβησε από κακουχίες στην Ινδική Έρημο, μέγιστος Έλληνας ο υπερασπιστής της Βασιλεύουσας, μέγιστος Έλληνας αυτός που πέθανε στο Κούγκι, μέγιστος Ελληνας ο στρατιώτης που έσβησε παγωμένος στα βουνά της Ηπείρου, μέγιστος Έλληνας αυτός που εκτελέστηκε στην Καισαριανή, μέγιστος Έλληνας ο άγνωστος ΕΛΔΥΚάριος που χάθηκε κάτω από τα τουρκικά άρματα στην Κύπρο... Διόλου τυχαία το υψηλότερο, το σημαντικότερο μνημείο κάθε χώρας είναι ο Άγνωστος Στρατιώτης, όχι η χ προσωπικότητα.

Πέρα από αυτό όμως θα προσπαθήσω να βρω τον μεγάλο έλληνα που να μπορώ να προσδιορίσω ως προσωπικότητα. Κατά την γνώμη μου η μεγαλύτερη προσωπικότητα του Ελληνισμού δεν είναι ο Αλέξανδρος, αλλά ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ΙΑ, ο τελευταίος Έλληνας Αυτοκράτορας.

Θα επανέλθω στο θέμα του γιατί υποστηρίζω τον Παλαιολόγο ως τον Μεγαλύτερο Έλληνα. 

Για μένα είναι το πρόσωπο που συνδέει τρεις περιόδους του Ελληνισμού: την αρχαία (δια μέσω του Πλήθωνα Γεμιστού) του μεσαιωνικού και του νεότερου. Ο Παλαιολόγος μπορούσε να φύγει αλλά δεν έφυγε.  Η απάντηση του προς τον Μωάμεθ τον Πορθητή για την παράδοση της Πόλης τα λέει όλα, αποδεικνύοντας  ότι είχε συνείδηση του ιστορικού ρόλου που του έλαχε να παίξει:

«Το την Πόλιν σοι δούναι, ουτ΄ εμόν εστί ουτ΄ άλλου των κατοικούντων ενταύθα. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μη φειδώμενοι της ζωής ημών». 

«Το να σου παραδώσω την πόλη, δεν είναι θέμα ούτε δικό μου ούτε άλλου κατοίκου της, καθώς με κοινή απόφαση όλοι αυτοπροαίρετα θα πεθάνουμε και δε θα λογαριάσουμε τη ζωή μας»

Πλησιάζει 29η Μαίου, επέτειος της Αλώσεως και θα επανέλθω. Πλησιάζουν βλέπετε οι μέρες που όλοι αυτοί που έχουν ένα κομμάτι της ψυχής και της καρδιάς τους χαρισμένο σε Μύθους και Θρύλους, σε Βασιλιάδες και Βασίλισσες, Πρίγκηπες και Πριγκήπισσες αναπολούν, θυμούνται, σκέφτονται και υποφέρουν.

Πίπης

YΓ.  Αχ αυτή η ιστορία πως μας εκδικείται... Η Μητέρα του Παλαιολόγου ήταν Σέρβα Πριγκήπισσα, η πρώτη του σύζυγος καθολική πριγκήπισσα από την Ιταλία, η δεύτερη Ισπανίδα (Καταλανή). Ο δε ίδιος είναι Άγιος για την Καθολική Εκκλησία, αλλά όχι για την Ορθόδοξη. Αντε γεια...

Kαλημέρα.

Καιρό έχω να ανεβάσω κάτι στο blogion μου αλλά  ξέρετε πως είναι αυτά τα πράγματα: άλλα θες να κάνεις και άλλα τελικά κάνεις. Τέλος πάντων, δεν θα απολογηθώ κιόλας, έτσι κι αλλιώς για μένα γράφω στο παρόν blogion.

Πάμε λοιπόν...

Ξεκινώ με την  Οικουμενική Διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα :

ΑΡΘΡΟ 12

Κανείς δεν επιτρέπεται να υποστεί αυθαίρετες επεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του, ούτε προσβολές της τιμής και της υπόληψης του. Καθένας έχει το δικαίωμα να τον προστατεύουν οι νόμοι από επεμβάσεις και προσβολές αυτού του είδους.

Συνεχίζω με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου:

΄Αρθρο 8 - Δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής
΄Εχεις το δικαίωμα να γίνεται σεβαστή η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή σου, το σπίτι και η αλληλογραφία σου. 

Και τελειώνω με το Ελληνικό Σύνταγμα:

Άρθρο 9

1. Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Καμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.

Άρθρο 19

1. Το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι απόλυτα απαραβίαστο. Νόμος ορίζει τις εγγυήσεις υπό τις οποίες η δικαστική αρχή δεν δεσμεύεται από το απόρρητο για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων.

Παραθέσεις τέλος. Απλά να σημειώσω ότι ως "κατοικία" νοείται κάθε τι που λαμβάνει την έννοια του προσωπικού χώρου, του "ασύλου". Υπό την έννοια αυτή ως κατοικία μπορεί να εκληφθεί για παράδειγμα το αυτοκίνητο μας, η βαλίτσα μας ή το μπουφάν μας. Η είσοδος ή η έρευνα στην κατοικία μας, στο αμάξι μας κλπ κλπ δεν νομιμοποιείται σε καμιά περίπτωση παρεκτός της περίπτωσης όπου ο οποιοσδήποτε δρα μετά από δική μας πρόσκληση ή ξεκάθαρη συναίνεση ή πρέπει να υπάρξει άμεση δράση για την προστασία ενός υπέρτερου δικαιώματος. Για παράδειγμα αν δω ένα παιδί στο διπλανό σπίτι που έχει πιάσει φωτιά και αυτό έχει παγιδευθεί έχω δικαίωμα και υποχρέωση να σπάσω τα τζάμια και να μπω - τύποις παρανόμως - σε έναν ξένο χώρο έστω και χωρίς άδεια.

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή υπήρξε η συζήτηση για τους ελέγχους που έχουμε όλοι μας υποστεί από αστυνομικά όργανα. Ο αστυνομικός δεν δικαιούται να προβεί σε έρευνα στο αυτοκίνητο μας - για παράδειγμα - παρεκτός αν εμείς δώσουμε την συναίνεση μας. Δεν παραχωρούμε τίποτα, κάθε δικαίωμα που χαρίζετε σημαίνει πως απλά δεν το αξίζουμε.

Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις που η Πολιτεία πρέπει να παρεμβαίνει αδιαφορώντας για τα ¨δικαιώματα" ορισμένων προσώπων. Πχ σε ένα παιδεραστή ή πρεζέμπορα, κανένα δικαιώμα στην αλληλογραφία δεν θα πρέπει να αναγνωρίζεται.

Στην ιδιωτική σφαίρα ισχύουν φυσικά τα ίδια. Είναι οι απλοί κανόνες που κάνουν την ζωή "ανθρώπινη".  Που μας κάνουν "πρόσωπα" κι όχι μονάδες. Πρόσωπα με βούληση, λογική, συναισθήματα... Αλλά εδώ τα πράγματα είναι  πιο δύσκολα... Ποιο είναι το όριο ανάμεσα στην προστασία ενός εφήβου και την καταστρατήγηση από τους γονείς του προσωπικού του χώρου; ποιό είναι το όριο ανάμεσα στο δικαίωμα για έλεγχο όχι από το δικαστή αλλά στο δικαίωμα του ερωτευμένου να ξέρει τα πάντα για το αντικείμενο του πόθου του και στο δικαίωμα του αντικειμένου να διατηρεί τον προσωπικό του "χώρο";

Δύσκολο θεματάκι...

Πίπης

Ace of Spades, Motorhead

Κομματάρα...

If you like to gamble, I tell you I'm your man
You win some, lose some, it's -all- the same to me
The pleasure is to play, it makes no difference what you say
I don't share your greed, the only card I need is
The Ace Of Spades
The Ace Of Spades
Alright

Playing for the high one, dancing with the devil,
Going with the flow, it's all a game to me,
Seven or Eleven, snake eyes watching you,
Double up or quit, double stakes or splits,
The Ace Of Spades
The Ace Of Spades

You know I'm born to lose, and gambling's for fools,
But that's the way I like it baby,
I don't wanna live forever,
And Don't Forget The Joker


Pushing up the ante, I know you've got to see me,
Read 'em and weep, the dead man's hand again,
I see it in your eyes, take one look and die,
The only thing you see, you know it's gonna be,
The Ace Of Spades
The Ace Of Spades

Αν θες να παίξεις, στο λέω είμαι ο άνθρωπος σου
Θα κερδίσεις κάτι, θα χάσεις κάτι, το ίδιο μου κάνει
Η χαρά είναι να παίζεις, δεν έχει σημασία πως το λες εσύ
Δε με νοιάζει η πλεονεξία σου, το μόνο χαρτί που με νοιάζει είναι
Ο Άσσος Mπαστούνι
Ο Άσσος Μπαστούνι
Εντάξει


Τα παίζεις όλα για όλα, χορεύεις με το διάβολο,
ακολουθείς το ορμητικό ποτάμι, όλα είναι παιχνίδι για μένα,
Επτά ή έντεκα, τα μάτια του φιδιού σε παρακολουθούν,
Διπλά ή σώπασε, όλα για όλα,
Ο Άσσος Mπαστούνι
Ο Άσσος Μπαστούνι

Ξέρεις γεννήθηκα για να χάσω και παίζω για βλακείες
Αλλά έτσι μ' αρέσει,
Δεν θα ζήσω για πάντα
Και μην ξεχνάς τον joker

Σπρώχνεις προς τα πάνω το στοίχημα, ξέρω πρέπει να με δεις,
Το βλέπω στα μάτια σου, μια ματιά και θα πεθάνεις,
Το μόνο πράγμα που βλέπεις, ξέρεις πως έτσι θα γίνει,
Ο Άσσος Mπαστούνι
Ο Άσσος Μπαστούνι

Πίπης

Σεβασμός στους γονατισμένους...

Διακόπτω προς το παρόν τις μπουρδολογίες μου για την επικοινωνία για να αναφερθώ σε ένα θεματάκι που πολύ με προβλημάτισε τις τελευταίες μέρες: την συμπεριφορά μας απέναντι σε έναν άνθρωπο (ή και μια ομάδα ανθρώπων) που από τύχη ή και θεληματικά βρέθηκαν σε θέση αδυναμίας σε σχέση με μας... Βρέθηκαν δηλαδή σε θέση να μην μπορούν (ή και να μη θέλουν) να απαντήσουν στις λεκτικές οι άλλες επιθέσεις μας, στον εξοστρακισμό τους από θέσεις που αυτοί κατείχαν, στον αποκλεισμό από πράγματα ή πρόσωπα... Κλπ κλπ κλπ...

Κάπου λέγεται ότι το επίπεδο του πολιτισμού μας κρίνεται με την συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα. Αυτό έχει να κάνει με το ότι τα ζώα δεν μπορούν να απαντήσουν, είναι στο "έλεος" μας και κατά συνέπεια απέναντι τους αποδεικνύουμε πόσο "καλοί" ή "κακοί¨ είμαστε... 

Ο θρίαμβος του Αχιλλέα, Franz Matsch, 1892 

Στην ίδια πάνω θέση (εάν όχι χειρότερη) με τα ζώα βρίσκονται οι νεκροί πολεμιστές. Ο Αχιλλέας δεν περιορίζεται στον φόνο σε έντιμη μάχη του Έκτορα: αφού πρώτα όλοι οι Αχαιοί βασιλείς τρυπήσουν με τα ακόντια τους  τον νεκρό, ο Αχιλλέας τον δένει και το σέρνει πίσω από το άρμα του γύρω από την Τροία... Η πράξη αυτή ξεπερνάει κάθε πολεμικό και ηθικό κώδικα, περικλείει κακία και μίσος, είναι θρίαμβος απέναντι σε ένα πτώμα... δικαιώνοντας την εικόνα του Αχιλλέα ως μιας μορφής αντιφατικής... Ικανής για το χειρότερο και το καλύτερο... (ίσως διόλου τυχαία ο Όμηρος αναφέρεται τόσο πολύ στη σχεδόν θηλυκή ομορφιά του Αχιλλέα).

(Εν αντιθέσει ο Μέγας Αλέξανδρος - πραγματικό και όχι "μυθικό" πρόσωπο - μαθαίνοντας μετά τη μάχη στα Γαυγάμηλα ο Δαρείος είχε δολοφονηθεί κατεδίωξε τους υπαίτιους, τους πρόλαβε και έστειλε το σώμα του Δαρείου για να ταφεί με βασιλικές τιμές και τα τοπικά έθιμα στην Περσέπολη. Τι ηθική διαφορά...)

Το να στεκόμαστε πάνω από τον πεσμένο και να τον φτύνουμε, να τον κλωτσάμε και να τον σκυλεύουμε δεν μας τιμά... Δεν μας κάνει ισχυρότερους... τουναντίον μας ρίχνει χαμηλά, πολύ χαμηλά... Και εν τέλει είναι Ύβρις... Είναι μια πράξη που κάνει τους Θεούς να αποστρέφουν το βλέμμα τους από αυτόν που διαπράτει την πράξη αυτή... Το σώμα του Έκτορα παρόλη την βεβήλωση παραμένει ανέπαφο, με θεϊκή παρέμβαση. 

Και με θεϊκή παρέμβαση πάντα, ο πιο δειλός από τους Τρώες έχει ήδη ελευθερώσει από τα τείχη της Τροίας το βέλος που θα βρει τον Αχιλλέα στο μόνο του τρωτό σημείο... 

Βλέπετε πάντα μετά την Ύβρη, έρχεται η Νέμεση...

Πίπης

Φοβάμαι - Β.Παπακωνσταντίνου

Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείας
που περιμένει τις ανασκαφές...
Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά...
Κι εγώ που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαι
ένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...

Και συ που σε λίγο θα σβήσεις
ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει...
Έτσι που τα σίδερα του κλουβιού
να χαθούν για μια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι...

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν
τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις
τσέπες ξηλωμένες απ' τα κέρματα
χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία

Το κορμί μου μελανιασμένο
μες το κρύο σαν λάθος
που δεν το παραδέχεται κανένας
γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα τσιμέντα σου καινούρια
με έπιπλα λουστραρισμένα
Και μάρμαρα λευκά
μια γυαλάδα που στραβώνει
και δε σ' αφήνει χώρο να σταθείς
και μόνο εγώ απ' όλα εκεί μέσα σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο
Σκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκεί
εκτός από εμένα, που σε κρύπτη μυστική
ψάχνω ακόμη να σε βρω να με αναστήσεις

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα
κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Έτσι ζω προκαταβολικά το παρελθόν μου
και με δυο γυμνά καλώδια για χέρια
αγκαλιάζω τα ψηλά σου volt για στερνή φορά

Φοβάμαι!

Στίχοι: Αντώνης Πανταζής
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Πίπης

Ring of Fire, Def Leppard

Το συγκεκριμένο έχει δεχτεί άφθονο βιασμό στις παραλλαγές του...

Thunder, you're tempting me
A feast of spice in the night is what I need
Ooh I'm a-ready to roar, and I'm a-ready for more
Well I'm a-ready to burn like the light into the dawn

Oh I gotta see the fire in me turning into ecstasy
So stick around and settle down, enjoy the mystery
A voice in the wilderness, there's somethin' in the air
A hidden love, forbidden pleasure, suffer secret pain

Thunder (Are you ready, ready for thunder) 
Feels like fire (Are you ready, ready for thunder)
Ring of fire

Heartless, so indiscreet
You're stealing up from behind a raging heat
I'm staring into the sun, I'm staring into a gun
I'm stirring up a storm, turn it on and let it burn

Oh I gotta see the fire in me turning into ecstasy
So stick around and settle down, enjoy the mystery
A voice in the wilderness, there's somethin' in the air
A hidden love, forbidden pleasure, suffer secret pain

Thunder (Are you ready, ready for thunder)
Feels like fire (Are you ready, ready for thunder)
Ring of fire (Are you ready, ready for thunder)
Oh, feels like fire (Are you ready, ready for thunder)
Ring of fire

Thunder, you tempted me
You cut me up like a knife so tenderly

Oh I gotta see the fire in me burning up my ecstasy
A hidden love, forbidden pleasure, suffer secretly

Oh no (Are you ready, ready for thunder)
Feels like fire (Are you ready, ready for thunder)
Ring of fire (Are you ready, ready for thunder)
Feels like fire (Are you ready, ready for thunder)
Ring of fire, yeah yeah yeah yeah!

Πίπης

"Παράξενες" μορφές επικοινωνίας

Όσο τρελό κι αν φαίνεται υπάρχουν μορφές επικοινωνίας που δεν μπορούν να μπουν σε κουτάκια και να πούμε ότι πρόκειται για "λεκτική", "γραπτή", "ασύρματη" ή δεν ξέρω τι άλλη επικοινωνία. Μερικές φορές δεν πρόκειται για επικοινωνία καν μεταξύ ανθρώπων ή ομάδων ανθρώπων αλλά ανθρώπων και ζώων (ας πούμε...) ή επικοινωνίας που σε κανένα καλούπι δεν μπορεί να μπει. Προσωπικά έχω προσωπική εμπειρία από δύο τέτοια είδη επικοινωνίας που μπορώ να μοιραστώ με όποιον κάνει το λάθος και διαβάζει τις μπούρδες μου.

Κάποτε που λέτε υπήρξα κι εγώ έφηβος. Οι γονείς μου λοιπόν έφευγαν τα Σαββατοκύριακα για το εξοχικό μας και με άφηναν μόνο μου... Και φυσικά εγώ οργίζα με κάθε πιθανή ερμηνεία που μπορεί να λάβει η λέξη αυτή. Δυστυχώς για μένα όμως οι δικοί μου δεν είχαν συγκεκριμένη ώρα ή μέρα που θα επέστρεφαν. Μιας και ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος σε ένα πλοίο που έκανε πετραιέλευση σε άλλα μεγαλύτερα πλοία μπορεί να αναγκαζόταν να επιστρέψει για να πιάσει δουλειά το Σάββατο, την Κυριακή ή την Δευτέρα. Πράγμα πολύ κακό μιας και δεν υπήρχε και περίπτωση να με ενημερώσουν για την επιστροφή τους.

Love Me, Love My Dog, Joshua Reynolds

Τότε είχα βρεθεί να φροντίζω δύο σκυλιά... Τον Μπούμερ και τον Εκτορα. Ο μεν πρώτος ένας καθαρόαιμος κοπρίτης με το γονίδιο από γκριφόν και κανίς να επικρατεί. Ο άλλος ήταν ένα υπέροχο γερμανικό τσομπανόσκυλο. Παρατήρησα λοιπόν πως πέντε λεπτά πριν φτάσουν οι δικοί μου στην πόρτα τα σκυλιά τρελαίνονταν!!! Άρχιζαν ξαφνικά να τρέχουν πάνω κάτω, να γδέρνουν την πόρτα, να πηδάνε πάνω μου και ύστερα να ξανατρέχουν στην εξώπορτα του διαμερίσματος. Δεν χρειάστηκε πολύ μυαλό για να καταλάβω πως απλά τα σκυλιά ήξεραν πως οι γονείς μου επέστρεφαν και γι΄αυτό το λόγο έκαναν σαν τρελά...

Προσπάθησα να ερμηνεύσω το φαινόμενο με διάφορους τρόπους. Με την μυρωδιά ας πούμε. Έκλεισα πόρτες και παράθυρα, απέκλεισα τα σκυλιά στα μέσα δωμάτια. Τίποτε. Το κατάλαβαιναν. Επαιξα με τον ήχο και τους έβαλα να παρκάρουν δρόμους παρακάτω. Τους έβαλα να αλλάξουν αυτοκίνητο ώστε να είναι διαφορετικός ο ήχος. Τίποτε... Τα σκυλιά ήξεραν αυτό που δεν ήξερα εγώ. Με κάποιο τρόπο (μην ακούσω μαλακίες εδώ για μεταφυσικές παπαριές) έφτανε το μήνυμα της άφιξης των δικών μου στα σκυλιά... Πομπός  -> μήνυμα -> δέκτης. Κλασσική επικοινωνία δηλαδή...

Να μην τα πολυλογούμε αυτό κράτησε χρόνια... Το σύστημα συναγερμού (Έκτορας - Μπούμερ) λειτούργησε άψογα για χρόνια. Οι δικοί μου ποτέ δεν έπιασαν κανέναν στο σπίτι με κατεβασμένα τα βρακιά... Ποτέ δεν κατάλαβα πως λειτουργούσε ο συγκεκριμένος συναγερμός, αλλά σίγουρα λειτούργησε καλά και υπέρ μου...

Αύριο - καλά να 'μαστε - η άλλη περίπτωση...

Πίπης 

Dust in the Wind - Kansas

Πάλι για δουλειά γαμότο; Μα αφού το λέει το τραγούδι: all your money won't another minute buy...

I close my eyes,
only for a moment, and the moment's gone
All my dreams,
pass before my eyes, a curiosity

Dust in the wind,
all they are is dust in the wind

Same old song,
just a drop of water in an endless sea
All we do,
crumbles to the ground, though we refuse to see

Dust in the wind,
All we are is dust in the wind

(instrumental break)

Don't hang on,
nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away,
and all your money won't another minute buy

Dust in the wind,
All we are is dust in the wind
(All we are is dust in the wind)
Dust in the wind,
(Everything is dust in the wind)
Everything is dust in the wind

Πίπης

21ης Aπριλίου - Επικοινωνία και μουσική

Αύριο, αν δεν καταστραφεί ο κόσμος (ευτυχώς έχουμε καιρό μέχρι το 2012) ξημερώνει 21η Απριλίου. Πέρασαν 42 χρόνια κιόλας από την ημέρα εκείνη που κάποιοι αποφάσισαν πως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα ήθελαν και αποφάσισαν να "επέμβουν". Δυστυχώς η "επέμβαση" τους ήταν ανθρώπων χωρίς περιεχόμενο, χωρίς υπόβαθρο, μύριζε απωθημένα, αμορφωσιά και ποδαρίλα. Και όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, απέτυχε...

Τέλος πάντων έχω καιρό κάποια άλλη στιγμή να σας αναπτύξω τις παπαρολογίες μου. Προς το παρόν ας μιλήσουμε για την τους μυστικούς κώδικες επικοινωνίας των "απέναντι" από τους "χειρούργους γυψαδόρους".

Ποιός πιστεύει πως χρειάζονταν πολλά για να "βρεθούν" μεταξύ τους αυτοί που έβλεπαν το γελοίον (και το δραματικό συνάμα του πράγματος); Νομίζετε πως χρειάζονταν αιτήσεις, ένορκες μαρτυρίες, παράβολα και συμβολαιογραφικές πράξεις; Διπλώματα, βιογραφικά, δάφνες και άλλα βαρύγδουπα; Οχι... Χρειαζόντουσαν πολύ πιο απλά πράγματα... Όπως το να σφυρίξουν σιγανά  μερικές νότες από ένα τραγούδι του Θεοδωράκη...

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ  
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, 1964
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Πίπης

Χαιρετίσματα στην Εξουσία (Βασ. Παπακωνσταντίνου)

Σήμερα δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε και φιλοσοφική διάθεση (μάλλον φούσκωσα από το αρνί - πως στο διάολο οι αρχαίοι ημών πρόγονοι φιλοσοφούσαν σκασμένοι στο φαί;) οπότε λέω να ανεβάσω απλά ένα τραγουδάκι...

Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω
θέλω να μείνω οπαδός φανατικός
αυτών που πάντοτε την τρώνε από πίσω
και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία
εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω
σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι

Εγώ δε θέλω να με κάνετε σατράπη
ούτε συνένοχο σε κόλπα ομαδικά
απ' το ραδιόφωνο σας στέλνω με αγάπη
τα τραγουδάκια μου και δυο γλυκά φιλιά

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία
εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω
σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι

Εγώ δε θέλω τον αρμόδιο να παίξω
να αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών
είμαι απ' αυτούς που πάντα μένουνε απ' έξω
γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιγιόν

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία
εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω
σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι.

Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Πίπης

Περί επικοινωνίας ΙV.

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκε ένας ορισμός της επικοινωνίας:

"Η επικοινωνία είναι η διαδικασία με την οποία ένας πομπός Α (άνθρωπος ή ομάδα) μεταβιβάζει πληροφορίες, σκέψεις, ιδέες ή συναισθήματα σε ένα δέκτη Β (άνθρωπος,ομάδα) με στόχο να ενεργήσει πάνω του με τρόπο ώστε να προκαλέσει σε αυτόν την εμφάνιση ιδεών, πράξεων ή συναισθημάτων και σε τελική ανάλυση να επηρεάσει την κατάστασή του και τη συμπεριφορά του (Μπουραντάς, 1992)."

Σωστός, αλλά όχι "αρκετός". 

Φέρτε στο μυαλό σας ένας άνθρωπος γράφει ένα μήνυμα και το στέλνει σε έναν άλλο άνθρωπο. Σαφώς και μιλάμε για επικοινωνία. Ας πούμε όμως πως το μήνυμα καθυστερεί να φτάσει στον προορισμό του ας πούμε μία μέρα. Και πάλι επικοινωνία δεν έχουμε; Ας πούμε πως καθυστερεί ένα χρόνο. Πάλι επικοινωνία. Εκατό χρόνια; Δεν είναι επικοινωνία; Χίλια; Δύο χιλιάδες χρόνια;

Μην βιαστείτε να απαντήσετε...

Φέρτε στον μυαλό σας το Χριστό... (μην εξετάσετε αν πρόκειται για πραγματικό ή φανταστικό πρόσωπο... δεν έχει σημασία... αν δεν υπήρξε αυτός ως πρόσωπο, υπήρξε μια ομάδα που τον "δημιούργησε"). Ο Χριστούλης λοιπόν είπε κάποια πράγματα - ας το δεχτούμε αυτό για να τσουλήσει η λογοδιάροια μου - τα οποία κάποιοι κατέγραψαν...

Και ταξιδεύουν εδώ και χιλιάδες χρόνια για να φτάσουν σε μας. Και να μας εμφανίσουν συγκεκριμένες "ιδέες, πράξεις ή συναισθημάτα και σε τελική ανάλυση να επηρεάσουν την κατάστασή και τη συμπεριφορά μας".

Διαφωνεί κανείς;

Μάλλον όχι. 

Περνάω σε μια άλλη υπόθεση. Ιδού ένας πίνακας απολύτως σχετικώς με τις ημέρες:

Πρόκειται για την Ανάσταση του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου,γνωστού και ως El Grecco, ζωγραφισμένου γύρω στα 1590. Πρόκειται λοιπόν για ένα πίνακα του οποίου ο δημιουργός έχει πεθάνει προ πολλού,  αλλά οι άνθρωποι συνεχίζουν να θαυμάζουν και να μελετούν ακόμη και σήμερα,  που αδιαμφισβήτητα προκαλεί αλλαγή στη συμπεριφορά μας. Είναι αυτό επικοινωνία ή όχι; Σαφέστατα και είναι...

Πίπης

Περί επικοινωνίας ΙΙΙ

Μάλλον από τον ορισμό της επικοινωνίας έπρεπε να το ξεκινήσω και μετά να αρχίσω να σας εκθέτω τις απόψεις μου.

Αντιγράφω λοιπόν από εδώ:

"Επικοινωνία είναι η διαδικασία αποστολής ενός μηνύματος από έναν αποστολέα σε ένα δέκτη. Υπάρχουν τρεις κύριες μορφές επικοινωνίας:
Η λεκτική
Η νοηματική
Η γραπτή

Η επικοινωνία είναι η διαδικασία με την οποία ένας πομπός Α (άνθρωπος ή ομάδα) μεταβιβάζει πληροφορίες, σκέψεις, ιδέες ή συναισθήματα σε ένα δέκτη Β (άνθρωπος,ομάδα) με στόχο να ενεργήσει πάνω του με τρόπο ώστε να προκαλέσει σε αυτόν την εμφάνιση ιδεών, πράξεων ή συναισθημάτων και σε τελική ανάλυση να επηρεάσει την κατάστασή του και τη συμπεριφορά του (Μπουραντάς, 1992).

Η επικοινωνία δεν είναι απαραίτητα επικοινωνία μεταξύ ανθρωπίνων όντων, αλλά κάθε οργανισμού ή μηχανής που είναι σε θέση να λάβει και να στείλει μηνύματα ή σήματα.

Πύργος της Βαβέλ: παρομοιώδες πρόβλημα επικοινωνίας...

(Tower of Babel, Pieter BRUEGEL the ELDER)

Η τηλεπικοινωνία είναι η επέκταση της ανθρώπινης επικοινωνίας από απόσταση. Στην πράξη συμπεριλαμβάνει και τις έννοιες της κωδικοποίησης, της μετάδοσης και των απωλειών και σφαλμάτων που υπεισέρχονται, έτσι ώστε ο όρος «τηλεπικοινωνίες» καλύπτει όλες τις μορφές επικοινωνίας εξ αποστάσεως μαζί με τις απαραίτητες μετατροπές.Αυτα ειναι ολα για τις επικοινωνιες.

Η επικοινωνία στην σύγχρονη κοινωνία θεωρείται κυρίαρχο προσόν. Είναι δεξιότητα που αναπτύσετται και επηρεάζει ικανότητες και γνώσεις πρός επίτευξη σκοπών και στόχων.

Επικοινωνία δεν σημαίνει μιλάω πολύ ή εξηγώ με πολλά λόγια. Σημαίνει ότι το μήνυμα φτάνει με σαφήνεια και ταχύτητα στον δέκτη. Μερικές φορές ένα βλέμμα είναι ικανό να εξηγήσει πράγματα καταστάσεις και συναισθήματα που τα όποια λόγια δεν θα κατάφερναν στον ίδιο βαθμό.

Η επικοινωνία κάνει τα πράγματα απλούστερα, συντομεύει χρόνους, διευρύνει γνώσεις και ορίζοντες. Βασίζεται σε αρχές και κουλτούρες και κατόπιν αναπτύσσεται.Η επικοινωνία ξεκινάει απο την έμφυτη ανάγκη για επαφή, επιδιώκεται και έτσι αναπτύσσεται.

Ανθρωποι που δεν έχουν την ανάγκη για επικοινωνία, δεν αναπτύσσονται έχουν μειωμένο αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση, περνούν στο περιθώριο.Την επιτυχία την θεωρούν άθλο, η δε διεκδηκιτικότητά τους είναι ανύπαρκτη.

Μερικές φορές συμβαίνει και αντίστροφα. Ατομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση αποφεύγουν την επικοινωνία στερώντας απο τον εαυτό τους την ευκαιρία για ανάπτυξη και βελτίωση της αυτοεκτίμησής τους.

Ενας άνθρωπος που επικοινωνεί συνήθως είναι πιό καλλιεργημένος."

To άρθρο προφανώς και δεν είναι πλήρες και πολλά μπορούν να συμπληρωθούν.  Αλλά σε γενικές γραμμές, είναι σε σωστή κατεύθυνση (κατ' εμέ φυσικά).  Ες αύριον τα σπουδαία λοιπόν.

Πίπης

Ω γλυκύ μου έαρ...

Διακοπή από τα "της επικοινωνίας" για να ΄ξεφύγουμε λιγάκι... Με τον ερωτικότερο ύμνο της Ελληνορθόδοξης παράδοσης...

Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου τέκνον,
που έδυ σου το κάλλος;

                                                                                                                                                                           

Ω γλυκιά μου Ανοιξη...

γλυκύτατο Μικρό μου...

που χάθηκε η Ομορφιά σου; 

                                                                                                                                                                                       

Θεωρητικά αυτά είναι θρήνοι... Ωστόσο ψάλονται μέσα στην Φύση που οργιάζει, δίπλα σε κρυφοκοιτάγματα και τυχαία αγγίγματα, μαζί με μια θύελλα από υπονοούμενα για την Αναγέννηση που έρχεται και το θρίαμβο της Ζωής.                                                                                       

Καλή Ανάσταση!!!                                                                                                                                            

Πίπης.                                                                                                                                                                                                 

ΥΓ. Ίσως να μην είναι τόσο άσχετο με την επικοινωνία τελικά...

Περί επικοινωνίας ΙΙ

Η επικοινωνία συχνά παίρνει πολύ παράξενες μορφές... Θα αναφέρω λοιπόν μια περίπτωση που μου έχει προκαλέσει μεγάλη εντύπωση... 

Φέρτε στο μυαλό σας Οθωμανική αυτοκρατορία. 19ος αιώνας... Δηλαδή στην εποχή που είναι τεράστια, φαινομενικά πανίσχυρη, αλλά έχει χάσει πλέον την πολεμική της ορμή και σιγά σιγά βυθίζεται σε ένα κράμα βαρβαρότητας μαζί με τρυφηλότητα. Φέρτε στο μυαλό σας τις γυναίκες στην κοινωνία αυτή: χωρίς καμιά πρόσβαση στη μόρφωση... χωρίς δικαιώματα... χωρίς να ορίζουν στοιχειωδώς τον εαυτό τους. Φέρτε τις γυναίκες αυτές, τουρκάλες, ρωμιές, αρμένισσες, οβριές, σλάβες, κλειδωμένες πίσω από χοντρούς τοίχους και βαριές πόρτες,  να αντικρύζουν τον κόσμο πίσω από τα καφασωτά του γυναικωνίτη. 

Jean-Léon Gérôme,  Pool in a Harem, 1876

Θεωρητικά αυτές οι γυναίκες δεν θα ήταν σε θέση να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Πολύ δε περισσότερο δεν θα μπορούσαν να έχουν ερωτική αλληλογραφία με νόμιμους και παράνομους εραστές. Οι μόνες επαφές που επετρέποντο ήταν ή μεταξύ τους, ή με τους άντρες της οικογένειας ή με τους ευνούχους. Μόνο σημείο που ελεύθερα μπορούσαν να συναθροίζονται το χαμάμ. Θεωρητικά παντελώς αποκλεισμένες... Θεωρητικά...

 

Τον 19ο αιώνα μια βρετανίδα, η λαίδη Μαίρη Μόντακιου βρέθηκε να ζει στην Κωνσαντινούπολη ως σύζυγος του Βρετανού Πρόξενου. Έρχεται λοιπόν σε στενή επαφή με τις συζύγους των οθωμανών για να ανακαλύψει ένα μαγικό υπόγειο κόσμο. Στα πλαίσια αυτού του υπόγειου κόσμου είχε αναπτυχθεί και μια υπέροχη υπόγεια επικοινωνία... Ένας πλήρης κώδικας με σύμβολα που για όλους περνούσαν αδιάφορα, παρεκτός για τους ερωτευμένους που συμμετείχαν στον υπέροχο αυτό χορό...                                                                                                      

Από την Λαίδη Μαίρη λοιπόν μαθαίνουμε πως ένα ξεχασμένο μικρό μαργαριτάρι στο παράθυρο της αγαπημένης σήμαινε "είσαι το μαργαριτάρι ανάμεσα στις όμορφες". Ένας μπαχαρικό γαρίφαλλο ότι "είσαι ένα γαρίφαλλο, αλλά φεύγεις γρήγορα".  Ένα τριαντάφυλλο ότι "σε αγαπώ από καιρό, αλλά εσύ δεν με γνωρίζεις καν".  Μια τρίχα πάνω σε ένα κομμάτι ζυμάρι (για να μην χάνεται μάλλον)  σήμαινε πως "είσαι κορόνα στο κεφάλι μου". Μια ρώγα από σταφύλι ότι "είσαι τα δύο μου μάτια". Λίγοι κόκκοι πιπεριού "στείλε μου επιτέλους μια είδηση" ενώ μια χρυσή κλωστή "πεθαίνω, έλα σύντομα".      

                                         

Φανταστείτε το σκηνικό: η οδαλίσκη να κρεμά στο παράθυρο της μια χρυσή κλωστή για να την προσέξει ο ένας, ο πολύτιμος "φρουρός" της και να καταλάβει πως τον περιμένει, πως πεθαίνει γι' αυτόν...                                                                                                                                     

Υπέροχο δεν είναι;                                                                                                                                         

Πίπης.                                                                                                                                                                

ΥΓ. Βιβλιογραφικά μπορείτε να ανατρέξετε για περισσότερες πληροφορίες στο βιβλίο της Suraiya Faroqhi, Κουλτούρα και καθημερινή Ζωή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Περί επικοινωνίας Ι

Η επικοινωνία είναι αυτή που σπρώχνει τα πράγματα μπροστά. Αξιωματικά. Για να υπάρχει όμως επικοινωνία είναι ανάγκη οι συμμετέχοντες να ομιλούν την ίδια γλώσσα. Οι μέλισσες για παράδειγμα μια χαρά επικοινωνούν μεταξύ τους. Εγώ όμως μιας και δεν την γνωρίζω, δεν τις καταλαβαίνω και δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους.

Φυσικά και οι άνθρωποι για να επικοινωνήσουν πρέπει να "μιλούν" την ίδια γλώσσα. Αλλά δεν είναι αρκετό να μιλούν την ελληνική πχ. για να συνεννοηθούν. Μπορεί να ξέρουν και οι δύο πολύ καλά ελληνικά, αλλά να αδυνατούν να επικοινωνήσουν γιατί απλώς άλλα εννοεί ο ένας λέγοντας την λέξη "αριστοκράτης" (για παράδειγμα) και άλλα ο άλλος.

Kuznitsky Susan, Conversation On The Beach

Πάμε να δούμε αρχικά "γλώσσες" είναι απαραίτητες να γνωρίζει ένας άνθρωπος σήμερα.

1. Σκεφτόμαστε με λέξεις - έννοιες. Υπό το πρίσμα αυτό η άριστη γνώση της μητρικής μας γλώσσας είναι απαραίτητη για να μπορούμε να συνομιλούμε με τους ανθρώπους που έχουν την ίδια με εμάς εθνική καταγωγή (άρα και μητρική γλώσσα)

2. Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε πολύ καλά τουλάχιστον μια άλλη γλώσσα. Με τον τρόπο αυτό "μπαίνουμε" στη θέση άλλων ανθρώπων, προσπαθούμε να σκεφτούμε όπως αυτοί, διευρύνουμε την αντίληψη μας.

3. Μαθαίνουμε μέσα από την άσκηση του σώματος μας την γλώσσα του σώματος. Μαθαίνουμε να το ελέγχουμε και να παίρνουμε ό,τι καλύτερο έχει να μας δώσει. Μαθαίνουμε που αρχίζει και που τελειώνει και τι μπορεί να κάνει. Διαβάζουμε τους άλλους ανθρώπους και επικοινωνούμε εξωλεκτικά μαζί τους.

4. Μαθαίνουμε τη γλώσσα μιας τουλάχιστον Τέχνης. Δεν χρειάζεται να μιλάς ισπανικά για να "νοιώσεις" αυτά που έχει να σου πει ο Νταλί. Μιλά σε σένα μέσα από την γλώσσα των πινάκων, πέρα από το χρόνο και τον τόπο

5. Μαθαίνουμε τη γλώσσα των υπολογιστών. Κακά τα ψέμματα, ο αναλφάβητος του σήμερα είναι αυτός που δεν γνωριζει τίποτε από υπολογιστές και καμαρώνει κιόλας.

6. Μαθαίνουμε τη γλώσσα της επιστήμης. Δεν γινόμαστε πανεπιστήμονες (κανείς δε μπορεί να διεκδικήσει τέτοιο τίτλο) απλά δεν είμαστε προληπτικοί, αντιλαμβανόμαστε τα όρια και τις δυνατότητες, ερμηνεύουμε το κόσμο μέσα από ένα κριτικό βλέμμα.

7. Μαθαίνουμε την γλώσσα της φιλοσοφίας, των υψηλών αξιών...

Θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλες αλλά αυτές είναι οι βασικότερες. Αν απέναντι σου έχεις έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν έχεις την ίδια (βασική) αντίληψη του κόσμου, δεν θα μπορείς να επικοινωνήσεις κι ο διάλογος σας είναι διάλογος κωφών, τυφλών, μουγγών και κρετίνων. Υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι με τους οποίους απλά δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις τον απλούστερο διάλογο, όπως υπάρχουν και άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να επικοινωνείς απόλυτα χωρίς να ανταλλάξεις ούτε καν μια λέξη.

Πίπης

Yukio Mishima III,

ή πως η αυτοκτονία μπορεί να είναι μια θαρραλέα πράξη.

Ο αδιαμφισβήτητος κανόνας είναι πως αυτοκτονία είναι μια πράξη δειλών ανθρώπων που με την πράξη τους αυτή απλά διαφεύγουν από τα "ζόρια" ή μια απελπισμένη, έστω και έσχατη κραυγή για βοήθεια ή το αποτέλεσμα ενός διαταραγμένου ψυχικού κόσμου. Αυτά είναι ο κανόνας.

Αλλά όπως κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του, έτσι κι αυτός έχει τις δικές του...

Εξαίρεση για παράδειγμα είναι ο καρκινοπαθής που επιθυμώντας να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του διεκδικεί και πετυχαίνει ένα αξιοπρεπές φινάλε κι όχι ένα αργό και οδυνηρό "λιώσιμο"... Εξαίρεση είναι ο ανθρωπος που παραδίδει τη θέση του σε κάποιο μικρό παιδή μια σωσίβια λέσβο και επιλέγει να γλιστρήσει στα κρύα νερά, δηλαδή στο σίγουρο θάνατο: κι αυτός αυτοκτονεί...

Υπό την έννοια αυτή η "αυτοκτονία" μπορεί να είναι μια πράξη γενναιότητας. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ανθρώπων που επέλεξαν - παρότι οι ίδιοι μπορούσαν να διαφύγουν - να μείνουν και να υπερασπιστούν τις ιδέες τους μέχρι τέλους. Με αυτόν τον τρόπο οι φορείς της ιδέας (οι άνθρωποι) χάνονται, η ιδέα όμως δυναμώνει...

Ας αναφέρω εδώ ένα παράδειγμα. Πολλοί γνωρίζουν πως ο Μωάμεθ ο Πορθητής πρόσφερε στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο το δικαίωμα να διατηρήσει τον τίτλο του και μια σίγουρη ζωή, αρκεί να του παρέδιδε την Βασιλεύουσα. Αλλά ελάχιστοι ξέρουν πως ο Κωνσταντίνος ακόμη και την τελευταία στιγμή μπορούσε να ξεφύγει με κάποιο ενετικό πλοίο. Ο ίδιος επέλεξε να μείνει και να πεθάνει πολεμώντας σηματοδοτώντας έτσι την αναγέννηση του ελληνισμού!!! Αν παρέδιδε την Πόλη τότε ο Λαός του δεν θα υπέκυπτε μαχόμενος, αλλά θα καλοσώριζε τον ξένο ζυγό, άρα σε μια δυο γενιές πολύ πιθανόν να είχε εξισλαμιστεί. Το παράδειγμα που έδωσε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με το θάνατο (κατ' ουσία με την αυτοκτονία του) είναι απείρως σημαντικότερο από τη ζωή του!!!

Ανάλογο παράδειγμα είναι σίγουρα ο Mishima. Με την τελετουργική του αυτοκτονία κατέγραψε τη φωνή μιας Ιαπωνίας που ερχόταν από τα βάθη του χρόνου. Εκατοντάδες χιλιάδες Ιάπωνες πέθαναν στον πόλεμο. Ο θάνατος όμως ενός - δηλαδή του Mishima - είχε σε συμβολικό επίπεδο πολύ μεγαλύτερη σημασία...

Ο Mishima επέλεξε να πεθάνει... Πέθανε υπερασπιζόμενος την αντίληψη του για τον κόσμο. Τα πράγματα είναι απλά: αν δεν είσαι έτοιμος να θυσιαστείς για αυτά που πιστεύεις και αγαπάς, τότε ή εσύ δεν αξίζεις, ή αυτά που έχεις μέσα σου!!! Ο Mishima απέδειξε με την τελετουργική του αυτοκτονία πως άξιζε τουλάχιστον αυτός...

Πίπης

ΥΓ. Περισσότερες πληροφορίες για το "σεπούκου" θα βρεί - αν κάποιος ενδιαφέρεται - εδώ

Yukio Mishima ΙΙ,

μια ζωή σε τέσσερα μέρη

Συνεχίζω λοιπόν την κατ' οίκον εργασία (μου) - ελληνιστί homework - με ορισμένα video. Μικρά παιδιά, εγγυμονούσες και έχοντες ευαίσθητη καρδιά ας απομακρυνθούν παρακαλώ...

(ακόμη δεν έχω μάθει να παραθέτω video, οπότε θα βάλω μόνο links αλλά θα το διορθώσω αργότερα...)

Ξεκινώ όμως με μια φωτογραφία, μιας και μια εικόνα μας κάνει χίλιες λέξεις, του κομμένου κεφαλιού του Mishima, μια φωτογραφία που έμεινε εκεί να στοιχειώνει το βαθύ ύπνο του Δυτικού κόσμου...

Πάμε μουσικώς αρχικά με το κλείσιμο ("Closing") του Philip Glass από την ταινία Mishima: A Life in Four Chapters:

Ο Mishima συνεντευξιαζόμενος στα αγγλικά:

Και οι τελευταίες  του στιγμές από τα νέα της εποχής:

Ήταν λοιπόν ο θάνατος του μια πράξη δειλίας ή φωτεινό παράδειγμα;

Περισσότερα μετά! Περάστε κόσμε!!!

Yukio Mishima I

Αδιαμφισβήτητα ο Yukio Mishima υπήρξε μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές (και όχι μόνο) προσωπικότητες του 20ου αιώνα. Πριν λοιπόν σας γράψω ορισμένες σκέψεις για το Πρόσωπο αυτό, μια μικρή βιογραφία του δανεισμένη από την ιστοσελίδα του Βλάσση Ρασιά:

Ιάπωνας λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφέας, που εστίασε κυρίως στον διχασμό του έθνους του ανάμεσα στις παραδοσιακές αξίες και την πνευματική κενότητα της «μοντέρνας» ζωής. Το πραγματικό του όνομα ήταν Χιραόκα Κιμιτάκε (Hiraoka Kimitake), γεννήθηκε πρώτος από τρία εν συνόλω παιδιά από οικογένεια με καταγωγή σαμουράϊ, ανατράφηκε έως την ηλικία των 12 χρόνων του από την γιαγιά του Natsuko ή Natsu Nagai (απόγονο φεουδάρχη της εποχής των Τοκουγκάβα) με τις αξίες της παράδοσης Μπουσίντο), έζησε νεαρός την φρίκη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, την ατιμία των ατομικών βομβών και την αμερικανική κατοχή και διαμορφώθηκε σε ένθερμο υποστηρικτή της ιαπωνικής Εθνικής Παράδοσης.  

Σπούδασε κατ’ απαίτηση της γιαγιάς του, που τού είχε διδάξει την πατροπαράδοτη αξιοπρέπεια και την επιθυμία για ομορφιά και καθαρότητα, στο πρότυπο Σχολείο Peer και στην συνέχεια Νομικά στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο από το οποίο αποφοίτησε το 1947. Για ένα μικρό διάστημα εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών, πολύ σύντομα όμως τον κέρδισε ολοκληρωτικά το γράψιμο το οποίο είχε αρχίζει από ηλικίας 12 ετών με την ενθάρρυνση της μητέρας του Shizue, υιοθέτησε δε το ψευδώνυμο Yukio Mishima εξαιτίας της αντιπάθειας του κυβερνητικού υπαλλήλου πατέρα του για την λογοτεχνία και τους λογοτέχνες. Στο γράψιμο ο Μισίμα αφιέρωσε όλη την ζωή του, παράγοντας αμέτρητα διηγήματα και 33 θεατρικά έργα, στο ανέβασμα των οποίων συμμετείχε και ο ίδιος ως ηθοποιός. Το πρώτα μικρά διηγήματά του γνώρισαν το φως της δημοσιότητας σε διάφορα καλά λογοτεχνικά περιοδικά με την βοήθεια του νοβελίστα Καουαμπάτα Γιασουνάρι (Kawabata Yasunari, 1899 – 1972, βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας 1968) τον οποίο είχε γνωρίζει το 1946, η δε πρώτη του ημιαυτοβιογραφική νουβέλα «Εξομολογήσεις ενός προσωπείου» εκδόθηκε το 1949. 

Η επόμενη νουβέλα του ήταν ερωτική, είχε τίτλο «Δίψα για έρωτα» («Ai no kawaki», 1950), περιέγραφε την ιστορία μίας γυναίκας που έγινε ερωμένη του πρώην πεθερού της και έδειχνε άμεση επιρροή από τον μετέπειτα νομπελίστα Γάλλο συγγραφέα Francois Mauriac (1885 - 1970). Το 1954 εξέδωσε το λυρικό «Ο ήχος των κυμάτων» («Shiosai», 1954) που έγινε την ίδια χρονιά κινηματογραφική ταινία ως «Aaltojen pauhu» (1954) από τον σκηνοθέτη Senkichi Taniguchi με πρωταγωνιστές τους Akira Kubo, Kyoko Aoyama, Yoichi Tachikawa και Keiko Miya (η ταινία σκηνοθετήθηκε ξανά από τους Kenjiro Morinaka το 1964, Shiro Moritani το 1971, Katsumi Nishikawa το 1975 και Tsugunobu Kotani το 1985). 

 Το 1956 εξέδωσε το συγκλονιστικό διήγημα «Ο Ναός της Χρυσής Πεταλούδας» («Kinkakuji», 1956, αφιερωμένο στην θρησκευτικότητα και την σωματική ομορφιά, καθώς και στην ανθρώπινη παλινδρόμηση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια, την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, την αγάπη και το μίσος, με αφορμή το ιστορικό γεγονός της πυρπόλησης του ομώνυμου Ναού Kinkakuji στο Kyoto από έναν νεαρό ιερέα του, το 1950), ενώ από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 ασχολήθηκε αδιάκοπα με γυμναστική και πολεμικές τέχνες (καράτε και ξιφασκία κέντο, της οποίας απέκτησε το 5ο νταν το 1968) και ίδρυσε έναν δικό του «στρατό» νεαρών σαμουράϊ, την λεγόμενη «Tatenokai» («Εταιρεία της Ασπίδας»). 

Το 1958 νυμφεύθηκε την 20χρονη Yoko Sugiyama, θυγατέρα του διάσημου παραδοσιακού ζωγράφου Nei Sugiyama, με την οποία απέκτησε 2 παιδιά και ο γάμος τους διήρκεσε έως τον θάνατό του. Του γάμου τους προηγήθηκε συμφωνία ότι πρώτη προτεραιότητα στην ζωή του Μισίμα θα είναι το γράψιμο και ότι η Yoko θα φροντίζει να σέβεται τον προσωπικό του χώρο και χρόνο. 

Το 1965 εξέδωσε το δυτικότροπο «Μαντάμ ντε Σαντ» («Sado koshaku fujin», 1965), στο οποίο παρουσιαζόταν ο μαρκήσιος ντε Σαντ μέσα από τα μάτια μίας γυναίκας, ενώ ήδη είχε αρχίσει να συγγράφει το μεγαλύτερο αριστούργημά του, την τετραλογία «Η θάλασσα της γονιμότητας» («Hojo no umi»), η οποία συμπεριελάμβανε τις νουβέλες «Χιόνι της άνοιξης», «Αφηνιασμένα άλογα» (που περιστρέφεται γύρω από την αυτοκτονία σεπούκου), «Ο Ναός της αυγής» και «Εκπεσών άγγελος» (που παραδόθηκε στον εκδότη την ημέρα του θανάτου του, 25 Νοεμβρίου 1970 και κατάγγειλε την παρακμή της Ιαπωνίας και την απαξίωση των παραδοσιακών αξιών, ενώ εξήρε την ουσία και ποιότητα των βουδιστικών φιλοσοφικών αρχών). Το 1965 έπαιξε και στην κινηματογραφική ταινία «Πατριωτισμός», στην οποία είχε προ 5ετίας γράψει ο ίδιος το σενάριο, με στόχο την ανάδειξη της αισθητικής και των προτύπων του αριστοκρατικού ιαπωνικού Θεάτρου Νο. 

Σε ηλικία μόλις 45 ετών και ενώ αναμενόταν να κερδίσει το βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας, κατέλαβε με συντρόφους του το γραφείο του διοικητή του στρατοπέδου Ichigaya, όπου από το 1966 γυμνάζονταν μετά από ειδική άδεια τα μέλη της «Tatenokai» και αυτοκτόνησε με το τελετουργικό σεπούκου (χαρακίρι), διαμαρτυρόμενος για τον εθνικό εκφυλισμό της πατρίδας του λόγω της αμερικανικής πολιτικής και πολιτισμικής κατοχής. Προηγουμένως είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να διεγείρει στάση του στρατού με στόχο την κατάργηση του επιβεβλημένου από τους Αμερικανούς συντάγματος και την «επιστροφή της Ιαπωνίας στην πραγματική της μορφή» που είχε καταργηθεί μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την αμερικανική κατοχή: «βλέπουμε την πατρίδα μας να γλεντοκοπάει βυθισμένη στην ευμάρεια και να κολυμπάει στο χρήμα και την πνευματική κενότητα. Πώς γίνεται όμως να έχει αξία η ζωή μέσα σε ένα περιβάλλον όπου έχει πεθάνει το πνεύμα; Ζήτω ο αυτοκράτορας! Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν…» (τα τελευταία λόγια του). 

Ο Μισίμα είχε φροντίσει ακόμα και να αφήσει ένα σοβαρό χρηματικό ποσό για την κάλυψη των εξόδων υπεράσπισης των συντρόφων του που επέζησαν. Η ηρωϊκή – παραδειγματική πράξη του (οι δύο που αυτοκτόνησαν είχαν συντάξει τα ποιήματα θανάτου τους «jisei» προτού καν εισέλθουν στο γραφείο του διοικητή) άφησε άφωνο και αμήχανο όλο τον δυτικοποιημένο και εκχριστιανισμένο κόσμο, χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι όταν ένας ρεπόρτερ της εφημερίδας «Mainichi Shimbun» μετέδωσε τηλεφωνικά την είδηση στους προϊσταμένους του πήρε την απάντηση «δεν μπορεί, γύρνα πίσω στην βάση και έλεγξε ξανά την αλήθεια των όσων περιγράφεις». 

Εμφανώς ο δυτικοποιημένος και υπό ευρεία ή στενή έννοια εκχριστιανισμένος κόσμος δεν κατάλαβε και, από ό,τι τουλάχιστον φαίνεται, ούτε θα καταλάβει ποτέ το γιατί ένας τόσο ευφυής άνθρωπος προχώρησε σε μία τέτοια «απέλπιδα» (για τα κυρίαρχα ειωθότα) πράξη, διεκδικώντας να πετύχει έναν (επίσης για τα κυρίαρχα ειωθότα) «αναχρονισμό». Πάρα πολλοί αμερικανοποιημένοι εγκέφαλοι, ίδιοι με τους βαριεστημένους ένστολους του στρατοπέδου Ichigaya που τον χλεύαζαν ενώ τους μιλούσε, προχώρησαν μάλιστα ακόμα και σε χυδαίες ψυχολογικές και σεξουαλικές «ερμηνείες» της ακατανόητης για τον δικό τους κώδικα αξιών πράξης του Μισίμα. Ο γνωστός Colin Wilson μάλιστα θεώρησε πρέπον κατά τα αμερικανικά (ιουδαιοχριστιανικά) του μάτια να προσπαθήσει να τον παρουσιάσει ως δήθεν πάσχοντα από το πολύ διαδεδομένο στον ιουδαιοχριστιανικό κόσμο «μεσσιανικό σύνδρομο» («Rogue Messiahs. Tales of Self-Proclaimed Saviors», 2000), ενώ πιο αηδιαστική είναι η προσέγγιση τού διόλου τυχαία επίσης αμερικανού Jerry S. Piven («The Madness and Perversion of Yukio Misima», 2004, δηλ. «Η παραφροσύνη και διαστροφή του Γιούκιο Μισίμα»). 

Ενδεικτικό της πλήρους ανικανότητας των σημερινών μαζικών ανθρώπων να καταλάβουν μία τέτοια ανώτερη προσωπικότητα είναι και το γεγονός ότι ενώ ο Μισίμα ουσιαστικά υπήρξε με την πραγματική έννοια ένας πολιτικός συγγραφέας, μισήθηκε ισόποσα από τους μονοπωλητές της δυναμικής πολιτικής έκφρασης ακροδεξιούς και ακροαριστερούς (από τους πρώτους για την θέση του ότι ο Χιροχίτο έπρεπε να είχε παραιτηθεί μετά την ήττα της Ιαπωνίας και από τους δεύτερους για την τόλμη του να υπερασπίζεται τις παραδοσιακές αξίες). Το 1985 πάντως, οι Πωλ Σράντερ, Τζωρτζ Λούκας και Φράνσις Κόππολα παρήγαγαν σε ανάμνηση της προσωπικότητάς του το αξιόλογο λυρικό φιλμ «Μισίμα: μία ζωή σε 4 κεφάλαια» («Mishima. A Life in Four Chapters»). 

Εν ζωή ο Μισίμα τιμήθηκε με τα βραβεία «Shincho» (1954), «Kishida Δραματουργίας» (1955) και «Yomiuri» (2 φορές, το 1957 και το 1961).  

Η ζωή και το αποκορύφωμα της, ο θάνατος δηλαδή αυτού του ανθρώπου γεννά μια σειρά από ερωτήματα:

1. Είναι δυνατόν να ταυτίζεται μια ιδεολογία με την μεγαλοφυία; Είναι εύκολο και απλουστευτικό να τοποθετήσεις τον Mishima σε  ένα κουτάκι που να λέει "φασίστας" και να απορρίψεις  συλλήβδην το έργο του. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε άνετα να πετάξουμε στα σκουπίδια τον Knut Hamsun, τον Ezra Pound ή την Leni Riefenstahl. Mε την ίδια ακριβώς λογική ας απορρίψουμε τον Bertolt Brecht ή τον Vladimir Mayakovsky διότι οι κομμουνιστές ευθύνονται για την σφαγή στο Katyn. Αλλά ο παραλογισμός συνεχίζεται: ας απορρίψουμε και το έργο του John Ronald Reuel Tolkien διότι οι καθόλα δημοκρατικοί Βρετανοί ισοπέδωσαν την Δρέσδη, μια ανοχύρωτη πόλη, χωρίς στρατεύματα, γεμάτη μόνο με πρόσφυγες και πολιτιστικά μνημεία...
2. Είναι η αυτοκτονία μια πράξη δειλίας ή μια πράξη θάρρους; Ξεκάθαρη απάντηση δε μπορεί να δοθεί σίγουρα αλλά θα δοκιμάσω μια προσωπική προσέγγιση. 

Αλλά αυτά αργότερα, μάλλον αύριο καθότι καλή η φιλοσoφική αναζήτηση αλλά τώρα με έκοψε λόρδα...