Τέλος πάντων έχω καιρό κάποια άλλη στιγμή να σας αναπτύξω τις παπαρολογίες μου. Προς το παρόν ας μιλήσουμε για την τους μυστικούς κώδικες επικοινωνίας των "απέναντι" από τους "χειρούργους γυψαδόρους".
Ποιός πιστεύει πως χρειάζονταν πολλά για να "βρεθούν" μεταξύ τους αυτοί που έβλεπαν το γελοίον (και το δραματικό συνάμα του πράγματος); Νομίζετε πως χρειάζονταν αιτήσεις, ένορκες μαρτυρίες, παράβολα και συμβολαιογραφικές πράξεις; Διπλώματα, βιογραφικά, δάφνες και άλλα βαρύγδουπα; Οχι... Χρειαζόντουσαν πολύ πιο απλά πράγματα... Όπως το να σφυρίξουν σιγανά μερικές νότες από ένα τραγούδι του Θεοδωράκη...
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, 1964
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Πίπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου