Σεβασμός στους γονατισμένους...

Διακόπτω προς το παρόν τις μπουρδολογίες μου για την επικοινωνία για να αναφερθώ σε ένα θεματάκι που πολύ με προβλημάτισε τις τελευταίες μέρες: την συμπεριφορά μας απέναντι σε έναν άνθρωπο (ή και μια ομάδα ανθρώπων) που από τύχη ή και θεληματικά βρέθηκαν σε θέση αδυναμίας σε σχέση με μας... Βρέθηκαν δηλαδή σε θέση να μην μπορούν (ή και να μη θέλουν) να απαντήσουν στις λεκτικές οι άλλες επιθέσεις μας, στον εξοστρακισμό τους από θέσεις που αυτοί κατείχαν, στον αποκλεισμό από πράγματα ή πρόσωπα... Κλπ κλπ κλπ...

Κάπου λέγεται ότι το επίπεδο του πολιτισμού μας κρίνεται με την συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα. Αυτό έχει να κάνει με το ότι τα ζώα δεν μπορούν να απαντήσουν, είναι στο "έλεος" μας και κατά συνέπεια απέναντι τους αποδεικνύουμε πόσο "καλοί" ή "κακοί¨ είμαστε... 

Ο θρίαμβος του Αχιλλέα, Franz Matsch, 1892 

Στην ίδια πάνω θέση (εάν όχι χειρότερη) με τα ζώα βρίσκονται οι νεκροί πολεμιστές. Ο Αχιλλέας δεν περιορίζεται στον φόνο σε έντιμη μάχη του Έκτορα: αφού πρώτα όλοι οι Αχαιοί βασιλείς τρυπήσουν με τα ακόντια τους  τον νεκρό, ο Αχιλλέας τον δένει και το σέρνει πίσω από το άρμα του γύρω από την Τροία... Η πράξη αυτή ξεπερνάει κάθε πολεμικό και ηθικό κώδικα, περικλείει κακία και μίσος, είναι θρίαμβος απέναντι σε ένα πτώμα... δικαιώνοντας την εικόνα του Αχιλλέα ως μιας μορφής αντιφατικής... Ικανής για το χειρότερο και το καλύτερο... (ίσως διόλου τυχαία ο Όμηρος αναφέρεται τόσο πολύ στη σχεδόν θηλυκή ομορφιά του Αχιλλέα).

(Εν αντιθέσει ο Μέγας Αλέξανδρος - πραγματικό και όχι "μυθικό" πρόσωπο - μαθαίνοντας μετά τη μάχη στα Γαυγάμηλα ο Δαρείος είχε δολοφονηθεί κατεδίωξε τους υπαίτιους, τους πρόλαβε και έστειλε το σώμα του Δαρείου για να ταφεί με βασιλικές τιμές και τα τοπικά έθιμα στην Περσέπολη. Τι ηθική διαφορά...)

Το να στεκόμαστε πάνω από τον πεσμένο και να τον φτύνουμε, να τον κλωτσάμε και να τον σκυλεύουμε δεν μας τιμά... Δεν μας κάνει ισχυρότερους... τουναντίον μας ρίχνει χαμηλά, πολύ χαμηλά... Και εν τέλει είναι Ύβρις... Είναι μια πράξη που κάνει τους Θεούς να αποστρέφουν το βλέμμα τους από αυτόν που διαπράτει την πράξη αυτή... Το σώμα του Έκτορα παρόλη την βεβήλωση παραμένει ανέπαφο, με θεϊκή παρέμβαση. 

Και με θεϊκή παρέμβαση πάντα, ο πιο δειλός από τους Τρώες έχει ήδη ελευθερώσει από τα τείχη της Τροίας το βέλος που θα βρει τον Αχιλλέα στο μόνο του τρωτό σημείο... 

Βλέπετε πάντα μετά την Ύβρη, έρχεται η Νέμεση...

Πίπης