Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου τέκνον,
που έδυ σου το κάλλος;
Ω γλυκιά μου Ανοιξη...
γλυκύτατο Μικρό μου...
που χάθηκε η Ομορφιά σου;
Θεωρητικά αυτά είναι θρήνοι... Ωστόσο ψάλονται μέσα στην Φύση που οργιάζει, δίπλα σε κρυφοκοιτάγματα και τυχαία αγγίγματα, μαζί με μια θύελλα από υπονοούμενα για την Αναγέννηση που έρχεται και το θρίαμβο της Ζωής.
Καλή Ανάσταση!!!
Πίπης.
ΥΓ. Ίσως να μην είναι τόσο άσχετο με την επικοινωνία τελικά...
χρυση κλωστη κι αυτο, βεβαιως βεβαιως!
ΑπάντησηΔιαγραφήρε συ, με κανεις και γελαω.
ειμαι καλα?
χαχαχα!
¨Οχι. Σε έχει βαρέσει η Πεντέλη...
ΑπάντησηΔιαγραφήβαρεσε και τον επιταφιο της γειτονιας μου φαινεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήειδα διπλα στους ψαλταδες να περπατανε βοηθοι με led φακους και τους φεγγουν το κειμενο, ειδα να εχουν στολισει και τον σταυρο του επιταφιου με μπλε ledακια!!!
ολα τα λεφτα!!!