Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Ace of Spades, Motorhead

Κομματάρα...



If you like to gamble, I tell you I'm your man
You win some, lose some, it's -all- the same to me
The pleasure is to play, it makes no difference what you say
I don't share your greed, the only card I need is
The Ace Of Spades
The Ace Of Spades
Alright

Playing for the high one, dancing with the devil,
Going with the flow, it's all a game to me,
Seven or Eleven, snake eyes watching you,
Double up or quit, double stakes or splits,
The Ace Of Spades
The Ace Of Spades

You know I'm born to lose, and gambling's for fools,
But that's the way I like it baby,
I don't wanna live forever,
And Don't Forget The Joker


Pushing up the ante, I know you've got to see me,
Read 'em and weep, the dead man's hand again,
I see it in your eyes, take one look and die,
The only thing you see, you know it's gonna be,
The Ace Of Spades
The Ace Of Spades

Αν θες να παίξεις, στο λέω είμαι ο άνθρωπος σου
Θα κερδίσεις κάτι, θα χάσεις κάτι, το ίδιο μου κάνει
Η χαρά είναι να παίζεις, δεν έχει σημασία πως το λες εσύ
Δε με νοιάζει η πλεονεξία σου, το μόνο χαρτί που με νοιάζει είναι
Ο Άσσος Mπαστούνι
Ο Άσσος Μπαστούνι
Εντάξει


Τα παίζεις όλα για όλα, χορεύεις με το διάβολο,
ακολουθείς το ορμητικό ποτάμι, όλα είναι παιχνίδι για μένα,
Επτά ή έντεκα, τα μάτια του φιδιού σε παρακολουθούν,
Διπλά ή σώπασε, όλα για όλα,
Ο Άσσος Mπαστούνι
Ο Άσσος Μπαστούνι

Ξέρεις γεννήθηκα για να χάσω και παίζω για βλακείες
Αλλά έτσι μ' αρέσει,
Δεν θα ζήσω για πάντα
Και μην ξεχνάς τον joker

Σπρώχνεις προς τα πάνω το στοίχημα, ξέρω πρέπει να με δεις,
Το βλέπω στα μάτια σου, μια ματιά και θα πεθάνεις,
Το μόνο πράγμα που βλέπεις, ξέρεις πως έτσι θα γίνει,
Ο Άσσος Mπαστούνι
Ο Άσσος Μπαστούνι

Πίπης

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Σεβασμός στους γονατισμένους...

Διακόπτω προς το παρόν τις μπουρδολογίες μου για την επικοινωνία για να αναφερθώ σε ένα θεματάκι που πολύ με προβλημάτισε τις τελευταίες μέρες: την συμπεριφορά μας απέναντι σε έναν άνθρωπο (ή και μια ομάδα ανθρώπων) που από τύχη ή και θεληματικά βρέθηκαν σε θέση αδυναμίας σε σχέση με μας... Βρέθηκαν δηλαδή σε θέση να μην μπορούν (ή και να μη θέλουν) να απαντήσουν στις λεκτικές οι άλλες επιθέσεις μας, στον εξοστρακισμό τους από θέσεις που αυτοί κατείχαν, στον αποκλεισμό από πράγματα ή πρόσωπα... Κλπ κλπ κλπ...

Κάπου λέγεται ότι το επίπεδο του πολιτισμού μας κρίνεται με την συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα. Αυτό έχει να κάνει με το ότι τα ζώα δεν μπορούν να απαντήσουν, είναι στο "έλεος" μας και κατά συνέπεια απέναντι τους αποδεικνύουμε πόσο "καλοί" ή "κακοί¨ είμαστε... 

Ο θρίαμβος του Αχιλλέα, Franz Matsch, 1892 

Στην ίδια πάνω θέση (εάν όχι χειρότερη) με τα ζώα βρίσκονται οι νεκροί πολεμιστές. Ο Αχιλλέας δεν περιορίζεται στον φόνο σε έντιμη μάχη του Έκτορα: αφού πρώτα όλοι οι Αχαιοί βασιλείς τρυπήσουν με τα ακόντια τους  τον νεκρό, ο Αχιλλέας τον δένει και το σέρνει πίσω από το άρμα του γύρω από την Τροία... Η πράξη αυτή ξεπερνάει κάθε πολεμικό και ηθικό κώδικα, περικλείει κακία και μίσος, είναι θρίαμβος απέναντι σε ένα πτώμα... δικαιώνοντας την εικόνα του Αχιλλέα ως μιας μορφής αντιφατικής... Ικανής για το χειρότερο και το καλύτερο... (ίσως διόλου τυχαία ο Όμηρος αναφέρεται τόσο πολύ στη σχεδόν θηλυκή ομορφιά του Αχιλλέα).

(Εν αντιθέσει ο Μέγας Αλέξανδρος - πραγματικό και όχι "μυθικό" πρόσωπο - μαθαίνοντας μετά τη μάχη στα Γαυγάμηλα ο Δαρείος είχε δολοφονηθεί κατεδίωξε τους υπαίτιους, τους πρόλαβε και έστειλε το σώμα του Δαρείου για να ταφεί με βασιλικές τιμές και τα τοπικά έθιμα στην Περσέπολη. Τι ηθική διαφορά...)

Το να στεκόμαστε πάνω από τον πεσμένο και να τον φτύνουμε, να τον κλωτσάμε και να τον σκυλεύουμε δεν μας τιμά... Δεν μας κάνει ισχυρότερους... τουναντίον μας ρίχνει χαμηλά, πολύ χαμηλά... Και εν τέλει είναι Ύβρις... Είναι μια πράξη που κάνει τους Θεούς να αποστρέφουν το βλέμμα τους από αυτόν που διαπράτει την πράξη αυτή... Το σώμα του Έκτορα παρόλη την βεβήλωση παραμένει ανέπαφο, με θεϊκή παρέμβαση. 

Και με θεϊκή παρέμβαση πάντα, ο πιο δειλός από τους Τρώες έχει ήδη ελευθερώσει από τα τείχη της Τροίας το βέλος που θα βρει τον Αχιλλέα στο μόνο του τρωτό σημείο... 

Βλέπετε πάντα μετά την Ύβρη, έρχεται η Νέμεση...

Πίπης

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Φοβάμαι - Β.Παπακωνσταντίνου

Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείας
που περιμένει τις ανασκαφές...
Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά...
Κι εγώ που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαι
ένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...

Και συ που σε λίγο θα σβήσεις
ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει...
Έτσι που τα σίδερα του κλουβιού
να χαθούν για μια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι...

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν
τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις
τσέπες ξηλωμένες απ' τα κέρματα
χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία

Το κορμί μου μελανιασμένο
μες το κρύο σαν λάθος
που δεν το παραδέχεται κανένας
γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα τσιμέντα σου καινούρια
με έπιπλα λουστραρισμένα
Και μάρμαρα λευκά
μια γυαλάδα που στραβώνει
και δε σ' αφήνει χώρο να σταθείς
και μόνο εγώ απ' όλα εκεί μέσα σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο
Σκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκεί
εκτός από εμένα, που σε κρύπτη μυστική
ψάχνω ακόμη να σε βρω να με αναστήσεις

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα
κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Έτσι ζω προκαταβολικά το παρελθόν μου
και με δυο γυμνά καλώδια για χέρια
αγκαλιάζω τα ψηλά σου volt για στερνή φορά

Φοβάμαι!

Στίχοι: Αντώνης Πανταζής
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Πίπης

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Ring of Fire, Def Leppard

Το συγκεκριμένο έχει δεχτεί άφθονο βιασμό στις παραλλαγές του...

Thunder, you're tempting me
A feast of spice in the night is what I need
Ooh I'm a-ready to roar, and I'm a-ready for more
Well I'm a-ready to burn like the light into the dawn

Oh I gotta see the fire in me turning into ecstasy
So stick around and settle down, enjoy the mystery
A voice in the wilderness, there's somethin' in the air
A hidden love, forbidden pleasure, suffer secret pain

Thunder (Are you ready, ready for thunder) 
Feels like fire (Are you ready, ready for thunder)
Ring of fire

Heartless, so indiscreet
You're stealing up from behind a raging heat
I'm staring into the sun, I'm staring into a gun
I'm stirring up a storm, turn it on and let it burn

Oh I gotta see the fire in me turning into ecstasy
So stick around and settle down, enjoy the mystery
A voice in the wilderness, there's somethin' in the air
A hidden love, forbidden pleasure, suffer secret pain

Thunder (Are you ready, ready for thunder)
Feels like fire (Are you ready, ready for thunder)
Ring of fire (Are you ready, ready for thunder)
Oh, feels like fire (Are you ready, ready for thunder)
Ring of fire

Thunder, you tempted me
You cut me up like a knife so tenderly

Oh I gotta see the fire in me burning up my ecstasy
A hidden love, forbidden pleasure, suffer secretly

Oh no (Are you ready, ready for thunder)
Feels like fire (Are you ready, ready for thunder)
Ring of fire (Are you ready, ready for thunder)
Feels like fire (Are you ready, ready for thunder)
Ring of fire, yeah yeah yeah yeah!

Πίπης

"Παράξενες" μορφές επικοινωνίας

Όσο τρελό κι αν φαίνεται υπάρχουν μορφές επικοινωνίας που δεν μπορούν να μπουν σε κουτάκια και να πούμε ότι πρόκειται για "λεκτική", "γραπτή", "ασύρματη" ή δεν ξέρω τι άλλη επικοινωνία. Μερικές φορές δεν πρόκειται για επικοινωνία καν μεταξύ ανθρώπων ή ομάδων ανθρώπων αλλά ανθρώπων και ζώων (ας πούμε...) ή επικοινωνίας που σε κανένα καλούπι δεν μπορεί να μπει. Προσωπικά έχω προσωπική εμπειρία από δύο τέτοια είδη επικοινωνίας που μπορώ να μοιραστώ με όποιον κάνει το λάθος και διαβάζει τις μπούρδες μου.

Κάποτε που λέτε υπήρξα κι εγώ έφηβος. Οι γονείς μου λοιπόν έφευγαν τα Σαββατοκύριακα για το εξοχικό μας και με άφηναν μόνο μου... Και φυσικά εγώ οργίζα με κάθε πιθανή ερμηνεία που μπορεί να λάβει η λέξη αυτή. Δυστυχώς για μένα όμως οι δικοί μου δεν είχαν συγκεκριμένη ώρα ή μέρα που θα επέστρεφαν. Μιας και ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος σε ένα πλοίο που έκανε πετραιέλευση σε άλλα μεγαλύτερα πλοία μπορεί να αναγκαζόταν να επιστρέψει για να πιάσει δουλειά το Σάββατο, την Κυριακή ή την Δευτέρα. Πράγμα πολύ κακό μιας και δεν υπήρχε και περίπτωση να με ενημερώσουν για την επιστροφή τους.


Love Me, Love My Dog, Joshua Reynolds

Τότε είχα βρεθεί να φροντίζω δύο σκυλιά... Τον Μπούμερ και τον Εκτορα. Ο μεν πρώτος ένας καθαρόαιμος κοπρίτης με το γονίδιο από γκριφόν και κανίς να επικρατεί. Ο άλλος ήταν ένα υπέροχο γερμανικό τσομπανόσκυλο. Παρατήρησα λοιπόν πως πέντε λεπτά πριν φτάσουν οι δικοί μου στην πόρτα τα σκυλιά τρελαίνονταν!!! Άρχιζαν ξαφνικά να τρέχουν πάνω κάτω, να γδέρνουν την πόρτα, να πηδάνε πάνω μου και ύστερα να ξανατρέχουν στην εξώπορτα του διαμερίσματος. Δεν χρειάστηκε πολύ μυαλό για να καταλάβω πως απλά τα σκυλιά ήξεραν πως οι γονείς μου επέστρεφαν και γι΄αυτό το λόγο έκαναν σαν τρελά...

Προσπάθησα να ερμηνεύσω το φαινόμενο με διάφορους τρόπους. Με την μυρωδιά ας πούμε. Έκλεισα πόρτες και παράθυρα, απέκλεισα τα σκυλιά στα μέσα δωμάτια. Τίποτε. Το κατάλαβαιναν. Επαιξα με τον ήχο και τους έβαλα να παρκάρουν δρόμους παρακάτω. Τους έβαλα να αλλάξουν αυτοκίνητο ώστε να είναι διαφορετικός ο ήχος. Τίποτε... Τα σκυλιά ήξεραν αυτό που δεν ήξερα εγώ. Με κάποιο τρόπο (μην ακούσω μαλακίες εδώ για μεταφυσικές παπαριές) έφτανε το μήνυμα της άφιξης των δικών μου στα σκυλιά... Πομπός  -> μήνυμα -> δέκτης. Κλασσική επικοινωνία δηλαδή...

Να μην τα πολυλογούμε αυτό κράτησε χρόνια... Το σύστημα συναγερμού (Έκτορας - Μπούμερ) λειτούργησε άψογα για χρόνια. Οι δικοί μου ποτέ δεν έπιασαν κανέναν στο σπίτι με κατεβασμένα τα βρακιά... Ποτέ δεν κατάλαβα πως λειτουργούσε ο συγκεκριμένος συναγερμός, αλλά σίγουρα λειτούργησε καλά και υπέρ μου...

Αύριο - καλά να 'μαστε - η άλλη περίπτωση...

Πίπης 

Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

Dust in the Wind - Kansas

Πάλι για δουλειά γαμότο; Μα αφού το λέει το τραγούδι: all your money won't another minute buy...

I close my eyes,
only for a moment, and the moment's gone
All my dreams,
pass before my eyes, a curiosity

Dust in the wind,
all they are is dust in the wind

Same old song,
just a drop of water in an endless sea
All we do,
crumbles to the ground, though we refuse to see

Dust in the wind,
All we are is dust in the wind

(instrumental break)

Don't hang on,
nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away,
and all your money won't another minute buy

Dust in the wind,
All we are is dust in the wind
(All we are is dust in the wind)
Dust in the wind,
(Everything is dust in the wind)
Everything is dust in the wind

Πίπης

21ης Aπριλίου - Επικοινωνία και μουσική

Αύριο, αν δεν καταστραφεί ο κόσμος (ευτυχώς έχουμε καιρό μέχρι το 2012) ξημερώνει 21η Απριλίου. Πέρασαν 42 χρόνια κιόλας από την ημέρα εκείνη που κάποιοι αποφάσισαν πως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα ήθελαν και αποφάσισαν να "επέμβουν". Δυστυχώς η "επέμβαση" τους ήταν ανθρώπων χωρίς περιεχόμενο, χωρίς υπόβαθρο, μύριζε απωθημένα, αμορφωσιά και ποδαρίλα. Και όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, απέτυχε...

Τέλος πάντων έχω καιρό κάποια άλλη στιγμή να σας αναπτύξω τις παπαρολογίες μου. Προς το παρόν ας μιλήσουμε για την τους μυστικούς κώδικες επικοινωνίας των "απέναντι" από τους "χειρούργους γυψαδόρους".

Ποιός πιστεύει πως χρειάζονταν πολλά για να "βρεθούν" μεταξύ τους αυτοί που έβλεπαν το γελοίον (και το δραματικό συνάμα του πράγματος); Νομίζετε πως χρειάζονταν αιτήσεις, ένορκες μαρτυρίες, παράβολα και συμβολαιογραφικές πράξεις; Διπλώματα, βιογραφικά, δάφνες και άλλα βαρύγδουπα; Οχι... Χρειαζόντουσαν πολύ πιο απλά πράγματα... Όπως το να σφυρίξουν σιγανά  μερικές νότες από ένα τραγούδι του Θεοδωράκη...

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ  
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, 1964
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Πίπης

Χαιρετίσματα στην Εξουσία (Βασ. Παπακωνσταντίνου)

Σήμερα δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε και φιλοσοφική διάθεση (μάλλον φούσκωσα από το αρνί - πως στο διάολο οι αρχαίοι ημών πρόγονοι φιλοσοφούσαν σκασμένοι στο φαί;) οπότε λέω να ανεβάσω απλά ένα τραγουδάκι...

Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω
θέλω να μείνω οπαδός φανατικός
αυτών που πάντοτε την τρώνε από πίσω
και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία
εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω
σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι

Εγώ δε θέλω να με κάνετε σατράπη
ούτε συνένοχο σε κόλπα ομαδικά
απ' το ραδιόφωνο σας στέλνω με αγάπη
τα τραγουδάκια μου και δυο γλυκά φιλιά

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία
εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω
σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι

Εγώ δε θέλω τον αρμόδιο να παίξω
να αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών
είμαι απ' αυτούς που πάντα μένουνε απ' έξω
γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιγιόν

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία
εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι
παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω
σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι.

Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Πίπης

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Περί επικοινωνίας ΙV.

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκε ένας ορισμός της επικοινωνίας:

"Η επικοινωνία είναι η διαδικασία με την οποία ένας πομπός Α (άνθρωπος ή ομάδα) μεταβιβάζει πληροφορίες, σκέψεις, ιδέες ή συναισθήματα σε ένα δέκτη Β (άνθρωπος,ομάδα) με στόχο να ενεργήσει πάνω του με τρόπο ώστε να προκαλέσει σε αυτόν την εμφάνιση ιδεών, πράξεων ή συναισθημάτων και σε τελική ανάλυση να επηρεάσει την κατάστασή του και τη συμπεριφορά του (Μπουραντάς, 1992)."

Σωστός, αλλά όχι "αρκετός". 

Φέρτε στο μυαλό σας ένας άνθρωπος γράφει ένα μήνυμα και το στέλνει σε έναν άλλο άνθρωπο. Σαφώς και μιλάμε για επικοινωνία. Ας πούμε όμως πως το μήνυμα καθυστερεί να φτάσει στον προορισμό του ας πούμε μία μέρα. Και πάλι επικοινωνία δεν έχουμε; Ας πούμε πως καθυστερεί ένα χρόνο. Πάλι επικοινωνία. Εκατό χρόνια; Δεν είναι επικοινωνία; Χίλια; Δύο χιλιάδες χρόνια;

Μην βιαστείτε να απαντήσετε...

Φέρτε στον μυαλό σας το Χριστό... (μην εξετάσετε αν πρόκειται για πραγματικό ή φανταστικό πρόσωπο... δεν έχει σημασία... αν δεν υπήρξε αυτός ως πρόσωπο, υπήρξε μια ομάδα που τον "δημιούργησε"). Ο Χριστούλης λοιπόν είπε κάποια πράγματα - ας το δεχτούμε αυτό για να τσουλήσει η λογοδιάροια μου - τα οποία κάποιοι κατέγραψαν...

Και ταξιδεύουν εδώ και χιλιάδες χρόνια για να φτάσουν σε μας. Και να μας εμφανίσουν συγκεκριμένες "ιδέες, πράξεις ή συναισθημάτα και σε τελική ανάλυση να επηρεάσουν την κατάστασή και τη συμπεριφορά μας".

Διαφωνεί κανείς;

Μάλλον όχι. 

Περνάω σε μια άλλη υπόθεση. Ιδού ένας πίνακας απολύτως σχετικώς με τις ημέρες:

Πρόκειται για την Ανάσταση του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου,γνωστού και ως El Grecco, ζωγραφισμένου γύρω στα 1590. Πρόκειται λοιπόν για ένα πίνακα του οποίου ο δημιουργός έχει πεθάνει προ πολλού,  αλλά οι άνθρωποι συνεχίζουν να θαυμάζουν και να μελετούν ακόμη και σήμερα,  που αδιαμφισβήτητα προκαλεί αλλαγή στη συμπεριφορά μας. Είναι αυτό επικοινωνία ή όχι; Σαφέστατα και είναι...

Πίπης

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Περί επικοινωνίας ΙΙΙ

Μάλλον από τον ορισμό της επικοινωνίας έπρεπε να το ξεκινήσω και μετά να αρχίσω να σας εκθέτω τις απόψεις μου.

Αντιγράφω λοιπόν από εδώ:

"Επικοινωνία είναι η διαδικασία αποστολής ενός μηνύματος από έναν αποστολέα σε ένα δέκτη. Υπάρχουν τρεις κύριες μορφές επικοινωνίας:
Η λεκτική
Η νοηματική
Η γραπτή

Η επικοινωνία είναι η διαδικασία με την οποία ένας πομπός Α (άνθρωπος ή ομάδα) μεταβιβάζει πληροφορίες, σκέψεις, ιδέες ή συναισθήματα σε ένα δέκτη Β (άνθρωπος,ομάδα) με στόχο να ενεργήσει πάνω του με τρόπο ώστε να προκαλέσει σε αυτόν την εμφάνιση ιδεών, πράξεων ή συναισθημάτων και σε τελική ανάλυση να επηρεάσει την κατάστασή του και τη συμπεριφορά του (Μπουραντάς, 1992).

Η επικοινωνία δεν είναι απαραίτητα επικοινωνία μεταξύ ανθρωπίνων όντων, αλλά κάθε οργανισμού ή μηχανής που είναι σε θέση να λάβει και να στείλει μηνύματα ή σήματα.

Πύργος της Βαβέλ: παρομοιώδες πρόβλημα επικοινωνίας...

(Tower of Babel, Pieter BRUEGEL the ELDER)

Η τηλεπικοινωνία είναι η επέκταση της ανθρώπινης επικοινωνίας από απόσταση. Στην πράξη συμπεριλαμβάνει και τις έννοιες της κωδικοποίησης, της μετάδοσης και των απωλειών και σφαλμάτων που υπεισέρχονται, έτσι ώστε ο όρος «τηλεπικοινωνίες» καλύπτει όλες τις μορφές επικοινωνίας εξ αποστάσεως μαζί με τις απαραίτητες μετατροπές.Αυτα ειναι ολα για τις επικοινωνιες.


Η επικοινωνία στην σύγχρονη κοινωνία θεωρείται κυρίαρχο προσόν. Είναι δεξιότητα που αναπτύσετται και επηρεάζει ικανότητες και γνώσεις πρός επίτευξη σκοπών και στόχων.

Επικοινωνία δεν σημαίνει μιλάω πολύ ή εξηγώ με πολλά λόγια. Σημαίνει ότι το μήνυμα φτάνει με σαφήνεια και ταχύτητα στον δέκτη. Μερικές φορές ένα βλέμμα είναι ικανό να εξηγήσει πράγματα καταστάσεις και συναισθήματα που τα όποια λόγια δεν θα κατάφερναν στον ίδιο βαθμό.

Η επικοινωνία κάνει τα πράγματα απλούστερα, συντομεύει χρόνους, διευρύνει γνώσεις και ορίζοντες. Βασίζεται σε αρχές και κουλτούρες και κατόπιν αναπτύσσεται.Η επικοινωνία ξεκινάει απο την έμφυτη ανάγκη για επαφή, επιδιώκεται και έτσι αναπτύσσεται.

Ανθρωποι που δεν έχουν την ανάγκη για επικοινωνία, δεν αναπτύσσονται έχουν μειωμένο αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση, περνούν στο περιθώριο.Την επιτυχία την θεωρούν άθλο, η δε διεκδηκιτικότητά τους είναι ανύπαρκτη.

Μερικές φορές συμβαίνει και αντίστροφα. Ατομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση αποφεύγουν την επικοινωνία στερώντας απο τον εαυτό τους την ευκαιρία για ανάπτυξη και βελτίωση της αυτοεκτίμησής τους.

Ενας άνθρωπος που επικοινωνεί συνήθως είναι πιό καλλιεργημένος."

To άρθρο προφανώς και δεν είναι πλήρες και πολλά μπορούν να συμπληρωθούν.  Αλλά σε γενικές γραμμές, είναι σε σωστή κατεύθυνση (κατ' εμέ φυσικά).  Ες αύριον τα σπουδαία λοιπόν.

Πίπης

Ω γλυκύ μου έαρ...

Διακοπή από τα "της επικοινωνίας" για να ΄ξεφύγουμε λιγάκι... Με τον ερωτικότερο ύμνο της Ελληνορθόδοξης παράδοσης...




Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου τέκνον,
που έδυ σου το κάλλος;
                                                                                                                                                                           
Ω γλυκιά μου Ανοιξη...
γλυκύτατο Μικρό μου...
που χάθηκε η Ομορφιά σου; 
                                                                                                                                                                                       
Θεωρητικά αυτά είναι θρήνοι... Ωστόσο ψάλονται μέσα στην Φύση που οργιάζει, δίπλα σε κρυφοκοιτάγματα και τυχαία αγγίγματα, μαζί με μια θύελλα από υπονοούμενα για την Αναγέννηση που έρχεται και το θρίαμβο της Ζωής.                                                                                       
Καλή Ανάσταση!!!                                                                                                                                            
Πίπης.                                                                                                                                                                                                 
ΥΓ. Ίσως να μην είναι τόσο άσχετο με την επικοινωνία τελικά...

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Περί επικοινωνίας ΙΙ

Η επικοινωνία συχνά παίρνει πολύ παράξενες μορφές... Θα αναφέρω λοιπόν μια περίπτωση που μου έχει προκαλέσει μεγάλη εντύπωση... 

Φέρτε στο μυαλό σας Οθωμανική αυτοκρατορία. 19ος αιώνας... Δηλαδή στην εποχή που είναι τεράστια, φαινομενικά πανίσχυρη, αλλά έχει χάσει πλέον την πολεμική της ορμή και σιγά σιγά βυθίζεται σε ένα κράμα βαρβαρότητας μαζί με τρυφηλότητα. Φέρτε στο μυαλό σας τις γυναίκες στην κοινωνία αυτή: χωρίς καμιά πρόσβαση στη μόρφωση... χωρίς δικαιώματα... χωρίς να ορίζουν στοιχειωδώς τον εαυτό τους. Φέρτε τις γυναίκες αυτές, τουρκάλες, ρωμιές, αρμένισσες, οβριές, σλάβες, κλειδωμένες πίσω από χοντρούς τοίχους και βαριές πόρτες,  να αντικρύζουν τον κόσμο πίσω από τα καφασωτά του γυναικωνίτη. 



Jean-Léon Gérôme,  Pool in a Harem, 1876
Θεωρητικά αυτές οι γυναίκες δεν θα ήταν σε θέση να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Πολύ δε περισσότερο δεν θα μπορούσαν να έχουν ερωτική αλληλογραφία με νόμιμους και παράνομους εραστές. Οι μόνες επαφές που επετρέποντο ήταν ή μεταξύ τους, ή με τους άντρες της οικογένειας ή με τους ευνούχους. Μόνο σημείο που ελεύθερα μπορούσαν να συναθροίζονται το χαμάμ. Θεωρητικά παντελώς αποκλεισμένες... Θεωρητικά...
 
Τον 19ο αιώνα μια βρετανίδα, η λαίδη Μαίρη Μόντακιου βρέθηκε να ζει στην Κωνσαντινούπολη ως σύζυγος του Βρετανού Πρόξενου. Έρχεται λοιπόν σε στενή επαφή με τις συζύγους των οθωμανών για να ανακαλύψει ένα μαγικό υπόγειο κόσμο. Στα πλαίσια αυτού του υπόγειου κόσμου είχε αναπτυχθεί και μια υπέροχη υπόγεια επικοινωνία... Ένας πλήρης κώδικας με σύμβολα που για όλους περνούσαν αδιάφορα, παρεκτός για τους ερωτευμένους που συμμετείχαν στον υπέροχο αυτό χορό...                                                                                                      
Από την Λαίδη Μαίρη λοιπόν μαθαίνουμε πως ένα ξεχασμένο μικρό μαργαριτάρι στο παράθυρο της αγαπημένης σήμαινε "είσαι το μαργαριτάρι ανάμεσα στις όμορφες". Ένας μπαχαρικό γαρίφαλλο ότι "είσαι ένα γαρίφαλλο, αλλά φεύγεις γρήγορα".  Ένα τριαντάφυλλο ότι "σε αγαπώ από καιρό, αλλά εσύ δεν με γνωρίζεις καν".  Μια τρίχα πάνω σε ένα κομμάτι ζυμάρι (για να μην χάνεται μάλλον)  σήμαινε πως "είσαι κορόνα στο κεφάλι μου". Μια ρώγα από σταφύλι ότι "είσαι τα δύο μου μάτια". Λίγοι κόκκοι πιπεριού "στείλε μου επιτέλους μια είδηση" ενώ μια χρυσή κλωστή "πεθαίνω, έλα σύντομα".      
                                         
Φανταστείτε το σκηνικό: η οδαλίσκη να κρεμά στο παράθυρο της μια χρυσή κλωστή για να την προσέξει ο ένας, ο πολύτιμος "φρουρός" της και να καταλάβει πως τον περιμένει, πως πεθαίνει γι' αυτόν...                                                                                                                                     
Υπέροχο δεν είναι;                                                                                                                                         
Πίπης.                                                                                                                                                                
ΥΓ. Βιβλιογραφικά μπορείτε να ανατρέξετε για περισσότερες πληροφορίες στο βιβλίο της Suraiya Faroqhi, Κουλτούρα και καθημερινή Ζωή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Περί επικοινωνίας Ι

Η επικοινωνία είναι αυτή που σπρώχνει τα πράγματα μπροστά. Αξιωματικά. Για να υπάρχει όμως επικοινωνία είναι ανάγκη οι συμμετέχοντες να ομιλούν την ίδια γλώσσα. Οι μέλισσες για παράδειγμα μια χαρά επικοινωνούν μεταξύ τους. Εγώ όμως μιας και δεν την γνωρίζω, δεν τις καταλαβαίνω και δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους.

Φυσικά και οι άνθρωποι για να επικοινωνήσουν πρέπει να "μιλούν" την ίδια γλώσσα. Αλλά δεν είναι αρκετό να μιλούν την ελληνική πχ. για να συνεννοηθούν. Μπορεί να ξέρουν και οι δύο πολύ καλά ελληνικά, αλλά να αδυνατούν να επικοινωνήσουν γιατί απλώς άλλα εννοεί ο ένας λέγοντας την λέξη "αριστοκράτης" (για παράδειγμα) και άλλα ο άλλος.

Kuznitsky Susan, Conversation On The Beach

Πάμε να δούμε αρχικά "γλώσσες" είναι απαραίτητες να γνωρίζει ένας άνθρωπος σήμερα.

1. Σκεφτόμαστε με λέξεις - έννοιες. Υπό το πρίσμα αυτό η άριστη γνώση της μητρικής μας γλώσσας είναι απαραίτητη για να μπορούμε να συνομιλούμε με τους ανθρώπους που έχουν την ίδια με εμάς εθνική καταγωγή (άρα και μητρική γλώσσα)

2. Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε πολύ καλά τουλάχιστον μια άλλη γλώσσα. Με τον τρόπο αυτό "μπαίνουμε" στη θέση άλλων ανθρώπων, προσπαθούμε να σκεφτούμε όπως αυτοί, διευρύνουμε την αντίληψη μας.

3. Μαθαίνουμε μέσα από την άσκηση του σώματος μας την γλώσσα του σώματος. Μαθαίνουμε να το ελέγχουμε και να παίρνουμε ό,τι καλύτερο έχει να μας δώσει. Μαθαίνουμε που αρχίζει και που τελειώνει και τι μπορεί να κάνει. Διαβάζουμε τους άλλους ανθρώπους και επικοινωνούμε εξωλεκτικά μαζί τους.

4. Μαθαίνουμε τη γλώσσα μιας τουλάχιστον Τέχνης. Δεν χρειάζεται να μιλάς ισπανικά για να "νοιώσεις" αυτά που έχει να σου πει ο Νταλί. Μιλά σε σένα μέσα από την γλώσσα των πινάκων, πέρα από το χρόνο και τον τόπο

5. Μαθαίνουμε τη γλώσσα των υπολογιστών. Κακά τα ψέμματα, ο αναλφάβητος του σήμερα είναι αυτός που δεν γνωριζει τίποτε από υπολογιστές και καμαρώνει κιόλας.

6. Μαθαίνουμε τη γλώσσα της επιστήμης. Δεν γινόμαστε πανεπιστήμονες (κανείς δε μπορεί να διεκδικήσει τέτοιο τίτλο) απλά δεν είμαστε προληπτικοί, αντιλαμβανόμαστε τα όρια και τις δυνατότητες, ερμηνεύουμε το κόσμο μέσα από ένα κριτικό βλέμμα.

7. Μαθαίνουμε την γλώσσα της φιλοσοφίας, των υψηλών αξιών...

Θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλες αλλά αυτές είναι οι βασικότερες. Αν απέναντι σου έχεις έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν έχεις την ίδια (βασική) αντίληψη του κόσμου, δεν θα μπορείς να επικοινωνήσεις κι ο διάλογος σας είναι διάλογος κωφών, τυφλών, μουγγών και κρετίνων. Υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι με τους οποίους απλά δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις τον απλούστερο διάλογο, όπως υπάρχουν και άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να επικοινωνείς απόλυτα χωρίς να ανταλλάξεις ούτε καν μια λέξη.

Πίπης

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Yukio Mishima III,
ή πως η αυτοκτονία μπορεί να είναι μια θαρραλέα πράξη.
Ο αδιαμφισβήτητος κανόνας είναι πως αυτοκτονία είναι μια πράξη δειλών ανθρώπων που με την πράξη τους αυτή απλά διαφεύγουν από τα "ζόρια" ή μια απελπισμένη, έστω και έσχατη κραυγή για βοήθεια ή το αποτέλεσμα ενός διαταραγμένου ψυχικού κόσμου. Αυτά είναι ο κανόνας.

Αλλά όπως κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του, έτσι κι αυτός έχει τις δικές του...

Εξαίρεση για παράδειγμα είναι ο καρκινοπαθής που επιθυμώντας να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του διεκδικεί και πετυχαίνει ένα αξιοπρεπές φινάλε κι όχι ένα αργό και οδυνηρό "λιώσιμο"... Εξαίρεση είναι ο ανθρωπος που παραδίδει τη θέση του σε κάποιο μικρό παιδή μια σωσίβια λέσβο και επιλέγει να γλιστρήσει στα κρύα νερά, δηλαδή στο σίγουρο θάνατο: κι αυτός αυτοκτονεί...

Υπό την έννοια αυτή η "αυτοκτονία" μπορεί να είναι μια πράξη γενναιότητας. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ανθρώπων που επέλεξαν - παρότι οι ίδιοι μπορούσαν να διαφύγουν - να μείνουν και να υπερασπιστούν τις ιδέες τους μέχρι τέλους. Με αυτόν τον τρόπο οι φορείς της ιδέας (οι άνθρωποι) χάνονται, η ιδέα όμως δυναμώνει...

Ας αναφέρω εδώ ένα παράδειγμα. Πολλοί γνωρίζουν πως ο Μωάμεθ ο Πορθητής πρόσφερε στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο το δικαίωμα να διατηρήσει τον τίτλο του και μια σίγουρη ζωή, αρκεί να του παρέδιδε την Βασιλεύουσα. Αλλά ελάχιστοι ξέρουν πως ο Κωνσταντίνος ακόμη και την τελευταία στιγμή μπορούσε να ξεφύγει με κάποιο ενετικό πλοίο. Ο ίδιος επέλεξε να μείνει και να πεθάνει πολεμώντας σηματοδοτώντας έτσι την αναγέννηση του ελληνισμού!!! Αν παρέδιδε την Πόλη τότε ο Λαός του δεν θα υπέκυπτε μαχόμενος, αλλά θα καλοσώριζε τον ξένο ζυγό, άρα σε μια δυο γενιές πολύ πιθανόν να είχε εξισλαμιστεί. Το παράδειγμα που έδωσε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με το θάνατο (κατ' ουσία με την αυτοκτονία του) είναι απείρως σημαντικότερο από τη ζωή του!!!

Ανάλογο παράδειγμα είναι σίγουρα ο Mishima. Με την τελετουργική του αυτοκτονία κατέγραψε τη φωνή μιας Ιαπωνίας που ερχόταν από τα βάθη του χρόνου. Εκατοντάδες χιλιάδες Ιάπωνες πέθαναν στον πόλεμο. Ο θάνατος όμως ενός - δηλαδή του Mishima - είχε σε συμβολικό επίπεδο πολύ μεγαλύτερη σημασία...

Ο Mishima επέλεξε να πεθάνει... Πέθανε υπερασπιζόμενος την αντίληψη του για τον κόσμο. Τα πράγματα είναι απλά: αν δεν είσαι έτοιμος να θυσιαστείς για αυτά που πιστεύεις και αγαπάς, τότε ή εσύ δεν αξίζεις, ή αυτά που έχεις μέσα σου!!! Ο Mishima απέδειξε με την τελετουργική του αυτοκτονία πως άξιζε τουλάχιστον αυτός...

Πίπης

ΥΓ. Περισσότερες πληροφορίες για το "σεπούκου" θα βρεί - αν κάποιος ενδιαφέρεται - εδώ


Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Yukio Mishima ΙΙ,

μια ζωή σε τέσσερα μέρη

Συνεχίζω λοιπόν την κατ' οίκον εργασία (μου) - ελληνιστί homework - με ορισμένα video. Μικρά παιδιά, εγγυμονούσες και έχοντες ευαίσθητη καρδιά ας απομακρυνθούν παρακαλώ...

(ακόμη δεν έχω μάθει να παραθέτω video, οπότε θα βάλω μόνο links αλλά θα το διορθώσω αργότερα...)

Ξεκινώ όμως με μια φωτογραφία, μιας και μια εικόνα μας κάνει χίλιες λέξεις, του κομμένου κεφαλιού του Mishima, μια φωτογραφία που έμεινε εκεί να στοιχειώνει το βαθύ ύπνο του Δυτικού κόσμου...


Πάμε μουσικώς αρχικά με το κλείσιμο ("Closing") του Philip Glass από την ταινία Mishima: A Life in Four Chapters:



Ο Mishima συνεντευξιαζόμενος στα αγγλικά:



Και οι τελευταίες  του στιγμές από τα νέα της εποχής:



Ήταν λοιπόν ο θάνατος του μια πράξη δειλίας ή φωτεινό παράδειγμα;

Περισσότερα μετά! Περάστε κόσμε!!!

Yukio Mishima I




Αδιαμφισβήτητα ο Yukio Mishima υπήρξε μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές (και όχι μόνο) προσωπικότητες του 20ου αιώνα. Πριν λοιπόν σας γράψω ορισμένες σκέψεις για το Πρόσωπο αυτό, μια μικρή βιογραφία του δανεισμένη από την ιστοσελίδα του Βλάσση Ρασιά:

Ιάπωνας λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφέας, που εστίασε κυρίως στον διχασμό του έθνους του ανάμεσα στις παραδοσιακές αξίες και την πνευματική κενότητα της «μοντέρνας» ζωής. Το πραγματικό του όνομα ήταν Χιραόκα Κιμιτάκε (Hiraoka Kimitake), γεννήθηκε πρώτος από τρία εν συνόλω παιδιά από οικογένεια με καταγωγή σαμουράϊ, ανατράφηκε έως την ηλικία των 12 χρόνων του από την γιαγιά του Natsuko ή Natsu Nagai (απόγονο φεουδάρχη της εποχής των Τοκουγκάβα) με τις αξίες της παράδοσης Μπουσίντο), έζησε νεαρός την φρίκη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, την ατιμία των ατομικών βομβών και την αμερικανική κατοχή και διαμορφώθηκε σε ένθερμο υποστηρικτή της ιαπωνικής Εθνικής Παράδοσης.  

Σπούδασε κατ’ απαίτηση της γιαγιάς του, που τού είχε διδάξει την πατροπαράδοτη αξιοπρέπεια και την επιθυμία για ομορφιά και καθαρότητα, στο πρότυπο Σχολείο Peer και στην συνέχεια Νομικά στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο από το οποίο αποφοίτησε το 1947. Για ένα μικρό διάστημα εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών, πολύ σύντομα όμως τον κέρδισε ολοκληρωτικά το γράψιμο το οποίο είχε αρχίζει από ηλικίας 12 ετών με την ενθάρρυνση της μητέρας του Shizue, υιοθέτησε δε το ψευδώνυμο Yukio Mishima εξαιτίας της αντιπάθειας του κυβερνητικού υπαλλήλου πατέρα του για την λογοτεχνία και τους λογοτέχνες. Στο γράψιμο ο Μισίμα αφιέρωσε όλη την ζωή του, παράγοντας αμέτρητα διηγήματα και 33 θεατρικά έργα, στο ανέβασμα των οποίων συμμετείχε και ο ίδιος ως ηθοποιός. Το πρώτα μικρά διηγήματά του γνώρισαν το φως της δημοσιότητας σε διάφορα καλά λογοτεχνικά περιοδικά με την βοήθεια του νοβελίστα Καουαμπάτα Γιασουνάρι (Kawabata Yasunari, 1899 – 1972, βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας 1968) τον οποίο είχε γνωρίζει το 1946, η δε πρώτη του ημιαυτοβιογραφική νουβέλα «Εξομολογήσεις ενός προσωπείου» εκδόθηκε το 1949. 

Η επόμενη νουβέλα του ήταν ερωτική, είχε τίτλο «Δίψα για έρωτα» («Ai no kawaki», 1950), περιέγραφε την ιστορία μίας γυναίκας που έγινε ερωμένη του πρώην πεθερού της και έδειχνε άμεση επιρροή από τον μετέπειτα νομπελίστα Γάλλο συγγραφέα Francois Mauriac (1885 - 1970). Το 1954 εξέδωσε το λυρικό «Ο ήχος των κυμάτων» («Shiosai», 1954) που έγινε την ίδια χρονιά κινηματογραφική ταινία ως «Aaltojen pauhu» (1954) από τον σκηνοθέτη Senkichi Taniguchi με πρωταγωνιστές τους Akira Kubo, Kyoko Aoyama, Yoichi Tachikawa και Keiko Miya (η ταινία σκηνοθετήθηκε ξανά από τους Kenjiro Morinaka το 1964, Shiro Moritani το 1971, Katsumi Nishikawa το 1975 και Tsugunobu Kotani το 1985). 

 Το 1956 εξέδωσε το συγκλονιστικό διήγημα «Ο Ναός της Χρυσής Πεταλούδας» («Kinkakuji», 1956, αφιερωμένο στην θρησκευτικότητα και την σωματική ομορφιά, καθώς και στην ανθρώπινη παλινδρόμηση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια, την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, την αγάπη και το μίσος, με αφορμή το ιστορικό γεγονός της πυρπόλησης του ομώνυμου Ναού Kinkakuji στο Kyoto από έναν νεαρό ιερέα του, το 1950), ενώ από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 ασχολήθηκε αδιάκοπα με γυμναστική και πολεμικές τέχνες (καράτε και ξιφασκία κέντο, της οποίας απέκτησε το 5ο νταν το 1968) και ίδρυσε έναν δικό του «στρατό» νεαρών σαμουράϊ, την λεγόμενη «Tatenokai» («Εταιρεία της Ασπίδας»). 

Το 1958 νυμφεύθηκε την 20χρονη Yoko Sugiyama, θυγατέρα του διάσημου παραδοσιακού ζωγράφου Nei Sugiyama, με την οποία απέκτησε 2 παιδιά και ο γάμος τους διήρκεσε έως τον θάνατό του. Του γάμου τους προηγήθηκε συμφωνία ότι πρώτη προτεραιότητα στην ζωή του Μισίμα θα είναι το γράψιμο και ότι η Yoko θα φροντίζει να σέβεται τον προσωπικό του χώρο και χρόνο. 

Το 1965 εξέδωσε το δυτικότροπο «Μαντάμ ντε Σαντ» («Sado koshaku fujin», 1965), στο οποίο παρουσιαζόταν ο μαρκήσιος ντε Σαντ μέσα από τα μάτια μίας γυναίκας, ενώ ήδη είχε αρχίσει να συγγράφει το μεγαλύτερο αριστούργημά του, την τετραλογία «Η θάλασσα της γονιμότητας» («Hojo no umi»), η οποία συμπεριελάμβανε τις νουβέλες «Χιόνι της άνοιξης», «Αφηνιασμένα άλογα» (που περιστρέφεται γύρω από την αυτοκτονία σεπούκου), «Ο Ναός της αυγής» και «Εκπεσών άγγελος» (που παραδόθηκε στον εκδότη την ημέρα του θανάτου του, 25 Νοεμβρίου 1970 και κατάγγειλε την παρακμή της Ιαπωνίας και την απαξίωση των παραδοσιακών αξιών, ενώ εξήρε την ουσία και ποιότητα των βουδιστικών φιλοσοφικών αρχών). Το 1965 έπαιξε και στην κινηματογραφική ταινία «Πατριωτισμός», στην οποία είχε προ 5ετίας γράψει ο ίδιος το σενάριο, με στόχο την ανάδειξη της αισθητικής και των προτύπων του αριστοκρατικού ιαπωνικού Θεάτρου Νο. 

Σε ηλικία μόλις 45 ετών και ενώ αναμενόταν να κερδίσει το βραβείο Νόμπελ της Λογοτεχνίας, κατέλαβε με συντρόφους του το γραφείο του διοικητή του στρατοπέδου Ichigaya, όπου από το 1966 γυμνάζονταν μετά από ειδική άδεια τα μέλη της «Tatenokai» και αυτοκτόνησε με το τελετουργικό σεπούκου (χαρακίρι), διαμαρτυρόμενος για τον εθνικό εκφυλισμό της πατρίδας του λόγω της αμερικανικής πολιτικής και πολιτισμικής κατοχής. Προηγουμένως είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να διεγείρει στάση του στρατού με στόχο την κατάργηση του επιβεβλημένου από τους Αμερικανούς συντάγματος και την «επιστροφή της Ιαπωνίας στην πραγματική της μορφή» που είχε καταργηθεί μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την αμερικανική κατοχή: «βλέπουμε την πατρίδα μας να γλεντοκοπάει βυθισμένη στην ευμάρεια και να κολυμπάει στο χρήμα και την πνευματική κενότητα. Πώς γίνεται όμως να έχει αξία η ζωή μέσα σε ένα περιβάλλον όπου έχει πεθάνει το πνεύμα; Ζήτω ο αυτοκράτορας! Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν…» (τα τελευταία λόγια του). 

Ο Μισίμα είχε φροντίσει ακόμα και να αφήσει ένα σοβαρό χρηματικό ποσό για την κάλυψη των εξόδων υπεράσπισης των συντρόφων του που επέζησαν. Η ηρωϊκή – παραδειγματική πράξη του (οι δύο που αυτοκτόνησαν είχαν συντάξει τα ποιήματα θανάτου τους «jisei» προτού καν εισέλθουν στο γραφείο του διοικητή) άφησε άφωνο και αμήχανο όλο τον δυτικοποιημένο και εκχριστιανισμένο κόσμο, χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι όταν ένας ρεπόρτερ της εφημερίδας «Mainichi Shimbun» μετέδωσε τηλεφωνικά την είδηση στους προϊσταμένους του πήρε την απάντηση «δεν μπορεί, γύρνα πίσω στην βάση και έλεγξε ξανά την αλήθεια των όσων περιγράφεις». 

Εμφανώς ο δυτικοποιημένος και υπό ευρεία ή στενή έννοια εκχριστιανισμένος κόσμος δεν κατάλαβε και, από ό,τι τουλάχιστον φαίνεται, ούτε θα καταλάβει ποτέ το γιατί ένας τόσο ευφυής άνθρωπος προχώρησε σε μία τέτοια «απέλπιδα» (για τα κυρίαρχα ειωθότα) πράξη, διεκδικώντας να πετύχει έναν (επίσης για τα κυρίαρχα ειωθότα) «αναχρονισμό». Πάρα πολλοί αμερικανοποιημένοι εγκέφαλοι, ίδιοι με τους βαριεστημένους ένστολους του στρατοπέδου Ichigaya που τον χλεύαζαν ενώ τους μιλούσε, προχώρησαν μάλιστα ακόμα και σε χυδαίες ψυχολογικές και σεξουαλικές «ερμηνείες» της ακατανόητης για τον δικό τους κώδικα αξιών πράξης του Μισίμα. Ο γνωστός Colin Wilson μάλιστα θεώρησε πρέπον κατά τα αμερικανικά (ιουδαιοχριστιανικά) του μάτια να προσπαθήσει να τον παρουσιάσει ως δήθεν πάσχοντα από το πολύ διαδεδομένο στον ιουδαιοχριστιανικό κόσμο «μεσσιανικό σύνδρομο» («Rogue Messiahs. Tales of Self-Proclaimed Saviors», 2000), ενώ πιο αηδιαστική είναι η προσέγγιση τού διόλου τυχαία επίσης αμερικανού Jerry S. Piven («The Madness and Perversion of Yukio Misima», 2004, δηλ. «Η παραφροσύνη και διαστροφή του Γιούκιο Μισίμα»). 

Ενδεικτικό της πλήρους ανικανότητας των σημερινών μαζικών ανθρώπων να καταλάβουν μία τέτοια ανώτερη προσωπικότητα είναι και το γεγονός ότι ενώ ο Μισίμα ουσιαστικά υπήρξε με την πραγματική έννοια ένας πολιτικός συγγραφέας, μισήθηκε ισόποσα από τους μονοπωλητές της δυναμικής πολιτικής έκφρασης ακροδεξιούς και ακροαριστερούς (από τους πρώτους για την θέση του ότι ο Χιροχίτο έπρεπε να είχε παραιτηθεί μετά την ήττα της Ιαπωνίας και από τους δεύτερους για την τόλμη του να υπερασπίζεται τις παραδοσιακές αξίες). Το 1985 πάντως, οι Πωλ Σράντερ, Τζωρτζ Λούκας και Φράνσις Κόππολα παρήγαγαν σε ανάμνηση της προσωπικότητάς του το αξιόλογο λυρικό φιλμ «Μισίμα: μία ζωή σε 4 κεφάλαια» («Mishima. A Life in Four Chapters»). 

Εν ζωή ο Μισίμα τιμήθηκε με τα βραβεία «Shincho» (1954), «Kishida Δραματουργίας» (1955) και «Yomiuri» (2 φορές, το 1957 και το 1961).  


Η ζωή και το αποκορύφωμα της, ο θάνατος δηλαδή αυτού του ανθρώπου γεννά μια σειρά από ερωτήματα:
  1. Είναι δυνατόν να ταυτίζεται μια ιδεολογία με την μεγαλοφυία; Είναι εύκολο και απλουστευτικό να τοποθετήσεις τον Mishima σε  ένα κουτάκι που να λέει "φασίστας" και να απορρίψεις  συλλήβδην το έργο του. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε άνετα να πετάξουμε στα σκουπίδια τον Knut Hamsun, τον Ezra Pound ή την Leni Riefenstahl. Mε την ίδια ακριβώς λογική ας απορρίψουμε τον Bertolt Brecht ή τον Vladimir Mayakovsky διότι οι κομμουνιστές ευθύνονται για την σφαγή στο Katyn. Αλλά ο παραλογισμός συνεχίζεται: ας απορρίψουμε και το έργο του John Ronald Reuel Tolkien διότι οι καθόλα δημοκρατικοί Βρετανοί ισοπέδωσαν την Δρέσδη, μια ανοχύρωτη πόλη, χωρίς στρατεύματα, γεμάτη μόνο με πρόσφυγες και πολιτιστικά μνημεία...
  2. Είναι η αυτοκτονία μια πράξη δειλίας ή μια πράξη θάρρους; Ξεκάθαρη απάντηση δε μπορεί να δοθεί σίγουρα αλλά θα δοκιμάσω μια προσωπική προσέγγιση. 
Αλλά αυτά αργότερα, μάλλον αύριο καθότι καλή η φιλοσoφική αναζήτηση αλλά τώρα με έκοψε λόρδα...