Ο Πίπης έφυγε!!!

Καλημέρα σας.

Σήμερα δεν θα σας γράψει ο Πίπης. Ο Πίπης έφυγε μακρινό ταξίδι στον Σείριο, τον Αλντεμπαράν και τον αστεροειδή Β 612 - για τον οποίο δεν ξέρω γιατί, αλλά έχει αποφασίσει να αράξει για πολυυυυυυύ καιρό - και άφησε εμένα στο πόδι του να σας στείλω τα χαιρετίσματα του. Τα οποία φυσικά δεν μπορεί να είναι παρά με ένα τραγούδι.



Τώρα μεταξύ μας δεν το κόβω και τόσο για μακρινό ταξίδι, όσο για μαύρη πέτρα, εισιτήριο χωρίς επιστροφή κλπ κλπ. Τα δε "Τετράδια του Πίπη" δεν χρειάζονται πλέον (αφού ο Πίπης έφυγε), άρα λογικά αποφάσισε να κλείσουν και να μπουν στην βιβλιοθήκη.

Τέλος πάντων ας του ευχηθούμε καλό ταξίδι και να προσέχει...

Δημήτρης

Φυλακές και ψυχολογικά δεκανίκια

Έχετε σκεφτεί τι είναι η "φυλακή"; Ή για να μιλήσουμε πιο σωστά τι είναι η "φυλάκιση;

Τίποτε άλλο παρά ο περιορισμός της ελευθερίας μας.

Υπό το πρίσμα αυτό κάθε περιορισμός είναι ένα είδος φυλακής.

Και το χειρότερο είδος φυλακής είναι αυτό στο οποίο βάζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας (και συχνά πετάμε και το κλειδί).

Υπάρχουν "περιορισμοί" τους οποίους μπορούμε να θέσουμε συνειδητά. Και κατά συνέπεια, συνειδητά πάλι να ανακαλέσουμε. Συνειδητά για παράδειγμα ένας αθλητής που προετοιμάζεται για έναν αγώνα βάζει περιορισμούς στη διατροφή του, στην διαχείρηση του χρόνου του, στη "χρήση" του σώματος του. Αλλά (θεωρητικά πάντα...) είναι σε θέση όποτε θέλει να κάνει ό,τι θελήσει (καταβάλοντας φυσικά και το αντίστοιχο τίμημα).

Υπό το πρίσμα αυτό κάθε τι το οποίο γίνεται ψυχαναγκαστικά είναι περιορισμός της ελευθερίας μας - και μάλιστα μη ελεγχόμενος - άρα μια ωραιότατη φυλακή. Το κάπνισμα, για παράδειγμα (όταν πάψει να είναι ελεγχόμενη απόλαυση) είναι φυλακή...

Τέρμα λοιπόν τα γενικά, περνάω στις προσωπικές εκμυστηρεύσεις. Το τσιγάρο αποτέλεσε για μένα επί πολλά, πάρα πολλά χρόνια στοιχείο απόλαυσης και μόνο. Κάπνιζα όταν ήθελα, όσο ήθελα. Συχνά έκανα βδομάδες να το πιάσω στα χέρια μου και συχνά κάπνιζα μόνο αν κάποιος από την παρέα ήταν καπνιστής και μπορούσα να τον τρακάρω με άνεση. Πακετάκι μόνο αν η παρέα ήταν άγνωστη και ντρεπόμουν να ζητήσω ένα "από όλων". Υπό το πρίσμα αυτό, κανένας καταναγκασμός.... άρα και καμιά φυλακή.

Τον τελευταίο όμως καιρό τα πράγματα άλλαξαν. Το τσιγάρο έπαψε να είναι απόλαυση (την οποία μάλιστα και απέφευγα...), έγινε ψυχαναγκασμός, υποχρεωτική κίνηση, ψυχολογικό δεκανίκι.

Αλλά μέχρι εδώ. Όπως ένας τραυματίας ή πρέπει να πετάξει τις πατερίτσες και να δοκιμάσει να περπατήσει μόνος του, όσο δύσκολο κι αν είναι ή θα μείνει ανάπηρος για πάντα έτσι ήρθε και η ώρα να το κάνω στην άκρη το πακετάκι...

Κεφάλαιο νικοτίνη τέρμα λοιπόν. Υπόσχεση...

Αλλά τα τραγούδια είναι πάντα τραγούδια...

Πίπης

Ξανά στα ίδια...

Δυστυχώς πίσω... Στα ίδια... Μόνο θετικό οι άνεμοι του Αιγαίου, τα τραγούδια της Ανατολής...

Άγριες εποχές αλλά καλώς κακώς, οι πόρτες που ανοίγουν δεν κλείνουν ποτέ...

Αφιερωμένο (μέχρι να αξιωθώ να γράψω κάτι σοβαρό) στην σκόνη που παρασέρνει ο άνεμος:



Πίπης