Kαλημέρα.

Καιρό έχω να ανεβάσω κάτι στο blogion μου αλλά  ξέρετε πως είναι αυτά τα πράγματα: άλλα θες να κάνεις και άλλα τελικά κάνεις. Τέλος πάντων, δεν θα απολογηθώ κιόλας, έτσι κι αλλιώς για μένα γράφω στο παρόν blogion.

Πάμε λοιπόν...

Ξεκινώ με την  Οικουμενική Διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα :

ΑΡΘΡΟ 12

Κανείς δεν επιτρέπεται να υποστεί αυθαίρετες επεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του, ούτε προσβολές της τιμής και της υπόληψης του. Καθένας έχει το δικαίωμα να τον προστατεύουν οι νόμοι από επεμβάσεις και προσβολές αυτού του είδους.

Συνεχίζω με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου:

΄Αρθρο 8 - Δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής
΄Εχεις το δικαίωμα να γίνεται σεβαστή η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή σου, το σπίτι και η αλληλογραφία σου. 

Και τελειώνω με το Ελληνικό Σύνταγμα:

Άρθρο 9

1. Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Καμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.

Άρθρο 19

1. Το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι απόλυτα απαραβίαστο. Νόμος ορίζει τις εγγυήσεις υπό τις οποίες η δικαστική αρχή δεν δεσμεύεται από το απόρρητο για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων.

Παραθέσεις τέλος. Απλά να σημειώσω ότι ως "κατοικία" νοείται κάθε τι που λαμβάνει την έννοια του προσωπικού χώρου, του "ασύλου". Υπό την έννοια αυτή ως κατοικία μπορεί να εκληφθεί για παράδειγμα το αυτοκίνητο μας, η βαλίτσα μας ή το μπουφάν μας. Η είσοδος ή η έρευνα στην κατοικία μας, στο αμάξι μας κλπ κλπ δεν νομιμοποιείται σε καμιά περίπτωση παρεκτός της περίπτωσης όπου ο οποιοσδήποτε δρα μετά από δική μας πρόσκληση ή ξεκάθαρη συναίνεση ή πρέπει να υπάρξει άμεση δράση για την προστασία ενός υπέρτερου δικαιώματος. Για παράδειγμα αν δω ένα παιδί στο διπλανό σπίτι που έχει πιάσει φωτιά και αυτό έχει παγιδευθεί έχω δικαίωμα και υποχρέωση να σπάσω τα τζάμια και να μπω - τύποις παρανόμως - σε έναν ξένο χώρο έστω και χωρίς άδεια.

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή υπήρξε η συζήτηση για τους ελέγχους που έχουμε όλοι μας υποστεί από αστυνομικά όργανα. Ο αστυνομικός δεν δικαιούται να προβεί σε έρευνα στο αυτοκίνητο μας - για παράδειγμα - παρεκτός αν εμείς δώσουμε την συναίνεση μας. Δεν παραχωρούμε τίποτα, κάθε δικαίωμα που χαρίζετε σημαίνει πως απλά δεν το αξίζουμε.

Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις που η Πολιτεία πρέπει να παρεμβαίνει αδιαφορώντας για τα ¨δικαιώματα" ορισμένων προσώπων. Πχ σε ένα παιδεραστή ή πρεζέμπορα, κανένα δικαιώμα στην αλληλογραφία δεν θα πρέπει να αναγνωρίζεται.

Στην ιδιωτική σφαίρα ισχύουν φυσικά τα ίδια. Είναι οι απλοί κανόνες που κάνουν την ζωή "ανθρώπινη".  Που μας κάνουν "πρόσωπα" κι όχι μονάδες. Πρόσωπα με βούληση, λογική, συναισθήματα... Αλλά εδώ τα πράγματα είναι  πιο δύσκολα... Ποιο είναι το όριο ανάμεσα στην προστασία ενός εφήβου και την καταστρατήγηση από τους γονείς του προσωπικού του χώρου; ποιό είναι το όριο ανάμεσα στο δικαίωμα για έλεγχο όχι από το δικαστή αλλά στο δικαίωμα του ερωτευμένου να ξέρει τα πάντα για το αντικείμενο του πόθου του και στο δικαίωμα του αντικειμένου να διατηρεί τον προσωπικό του "χώρο";

Δύσκολο θεματάκι...

Πίπης